ஆஷாட சுக்ல ஏகாதஸி அன்று மஹாராஷ்டிராவில் உள்ள பண்டர்பூரில் குறைந்தது பதினைந்திலிருந்து இருபது லட்சம் பக்தர்களை ஈர்க்கும் விழா. நான் இதற்கு முன் இரு முறை சென்று அந்த பக்தி வெள்ளத்தில் மூழ்கி திளைத்து திக்குமுக்காடியவன். இந்த லட்சோப லட்ச பக்தர்களில் பாதிக்கும் மேலான எண்ணிக்கையில் வார்கரி பாதயாத்திரையாக 250 கிலோமீட்டர்களுக்கும் மேலாக ஆலந்தியிலிருந்து சந்த் ஞானேஸ்வர், சந்த் துக்காராம், சந்த் நாம்தேவ் ஆகியோரின் பாதுகைகளை ஏந்திய பல்லக்குகளை சுமந்தவாறு அங்கு வந்தடைவரும் அடக்கம்.

இந்த வாரம், மீடியா லோட்ஸ்டார் UM என்னும் விளம்பர கம்பெனியின் CEO வாக இருந்த நந்தினி டையஸ் அவர்களின் நடைப்பயணக் குறிப்பு ஏகாந்தம். அடுத்த வாரம் ஆஷாட சுக்ல ஏகாதசியில் பண்டர்பூரில் அனுபவம் பற்றி அடுத்த வாரம்.

இனி, நந்தினி டையஸின் பயணக் குறிப்பு......

ஒரு மகாராஷ்டிர குடும்பத்தில் வளர்ந்த நான், வார்காரி யாத்திரையைய் பற்றிய கதைகளை அடிக்கடி கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். பின்னர், பள்ளியில், வார்க்காரிகளைப் பற்றிய ஒரு தற்காலிக விழிப்புணர்வு எங்கள் நனவை விட்டு வெளியேறியது. உள்ளூர் செய்தித்தாள்கள் மூலம் நாங்கள் பஸாய்தா (pasaydan, பஸாய்தான் என்ற சொல் பஸா என்ற ஒன்றாக இணைக்கப்பட்டுள்ள விரிந்த உள்ளங்கைகள் (யாராவது நம் கைகளில் நிறைய சாக்லேட்டுகளை கொடுக்கும்போது நாம் செய்வது போல) மற்றும் பரிசு என்று பொருள்படும் தான் (தானம்). அதாவது, ஒன்றாக இணைக்கப்பட்ட விரிந்த உள்ளங்கைகளில் எடுக்கக்கூடிய அல்லது பெறக்கூடிய ஒரு பரிசைக் குறிக்கின்றன. பொதுவாக இந்தியாவில், குறிப்பாக இந்துக்கள் பஸாவில் கடவுளின் பரிசான பிரசாதத்தை ஏற்றுக்கொள்வார்கள்) னைப் பிரார்த்தனை செய்தபோது, ​​​​தொலைக்காட்சியில் ஒளிரும் நடனம் மற்றும் பாடும் படங்கள் அல்லது பீம்சென் ஜோஷியின் அழகாக மொழிபெயர்க்கப்பட்ட இந்திராயணி காட்டி ,(இது இந்திராயணி நதி பற்றிய சந்த் ஞானேஷ்வரரின் அபங்க் பாடல்) நான் அடிக்கடி கேட்டேன். தவிர, நான் எப்போதும் நடனம், இசை மற்றும் பஜனைகள் மீது ஒரு ஈடுபாட்டைக் கொண்டிருந்தேன், அவற்றில் பெரும்பாலானவை வார்காரிகளின் முழுப் பயணத்தின் சிறப்பம்சமாகும். என் இளம் மனதுக்கு, வருடாந்திர நிகழ்வு ஒரு நடனம் போல் தோன்றியது. அதாவது, உட்ஸ்டாக் (உட்ஸ்டாக் இசை மற்றும் கலை கண்காட்சி, பொதுவாக உட்ஸ்டாக் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது, இது ஆகஸ்ட் 15-18, 1969 இல் நடைபெற்ற ஒரு இசை விழா ஆகும்.) மற்றும் மகாராஷ்டிராவின் சொந்த எல் காமினோ டி சாண்டியாகோ (உலகின் மிகப் பழமையான யாத்ரீகர் பாதைகளில் ஒன்றான 900 கிமீ வாக்கர்ஸ் நடைப்பயணமாகும், இது பிரெஞ்சு பைர்ன்ஸில் தொடங்கி வடமேற்கு ஸ்பெயினில் முடிவடைகிறது) இணைந்ததுபோன்றே. ஆனால் நான் வளர்ந்து, அவ்வளவு பக்தி இல்லாத முதிர்வயதிற்குச் சென்றபோது, ​​ஒரு மத யாத்திரை என்பது என் உணர்வில் இருந்ததில்லை.

இருப்பினும், விளையாட்டின் மீதான எனது நாட்டம் காரணமாக, நான் தனிப்பட்ட முறையில் எப்போதாவது 250 கிமீ யாத்திரையை கால் நடையாக கடக்க முடியுமா என்பது பற்றி எனக்கு அதிக ஆர்வம் ஏற்பட்டது. ஒரு குழந்தை குட்டையைப் பார்க்கும்போது அல்லது சைக்கிள் ஓட்டுபவர் மேல்நோக்கிச் சரிவைப் பார்க்கும்போது எழும் பகுத்தறிவற்ற போட்டிக் குரல்களில் இதுவும் ஒன்று. கோவிட் லாக்டவுன் எனது உடற்தகுதியை சிறிது சிறிதாக மேம்படுத்திக் கொள்ள அனுமதித்தது, மேலும் எனது உடலை நான் எவ்வளவு சோதனைக்குட்படுத்தமுடியும் என்பதைப் பார்க்க, ஆர்வமாக இருந்தேன்.

எனவே இது ஒரு யாத்திரை என்பதை விட ஒரு சாகசமாக எனக்கு படத் தொடங்கியது, மேலும் ஒரு இலக்கை நோக்கி நடப்பது என்ற ஒரு நோக்கத்தை அளித்தது. எவ்வாறாயினும், நான் வேலை பளுவிலிருந்து வெளியேறியதால், நான் 2021 ல் உண்மையில் பயணத்தை மேற்கொள்வதற்காக அனைத்து நட்சத்திரங்களும் சாதகமாக தங்களை இணைத்துக் கொண்டதாகவே எனக்குத் தோன்றியது.

இன்று, நான் இதை எழுதுகையில், யாத்திரையை முடித்த பிறகு, இது என் வாழ்க்கையின் கடினமான மற்றும் சிறந்த அனுபவம் என்று என்னால் சொல்ல முடியும். இயற்பியல் உலகில் உள்ளதைப் போலவே தனக்குள்ளேயே ஆழமான ஒரு யாத்திரை, அது சகிப்புத்தன்மை, செறிவு, தியானம், உள்ளடக்கம் மற்றும் மனம் மற்றும் உடல் அனுபவத்தின் சோதனையாக முடிந்தது, இது என் வாழ்க்கையில் நான் பெற்ற எந்த CEO விருதுகளையும் விட மிகவும் திருப்திகரமாக இருந்தது.

எவ்வாறாயினும், இந்த யாத்திரை குறித்த வரையறுக்கும் சில குறிப்பான்களை இங்கே குறிப்பிட்டுத் தொடங்குகிறேன். 700 ஆண்டுகளுக்கும் மேலான பாரம்பரியம் இது. தற்போதைய வடிவத்தில் இந்த பயணம் சுமார் 200 ஆண்டுகள் பழமையானது.21 நாள் கொண்ட கொண்டாட்ட பயணம் மற்றும் யாத்திரையில் ஈடுபடும் வார்காரிகள் பால்கிகளுடன் (பல்லக்குகள்) உடன் வருகிறார்கள். அந்த பால்கிகளில் அவர்கள் சந்த் ஞானேஷ்வர் மற்றும் சாந்த் துக்காராம் ஆகியோரின் பாதுகைகளை (பாதணிகள்) பந்தர்பூருக்கு எடுத்துச் செல்கின்றனர்.

இறுதி 21வது நாளில் – ஆஷாட சுக்ல ஏகாதசி திருவிழா – வார்க்கரிகள் (வார்காரி (இது புவியியல் ரீதியாக இந்திய மாநிலமான மகாராஷ்டிராவுடன் தொடர்புடையது. வார்க்காரிகள் பண்டர்பூர் விட்டலை (வித்தோபா என்றும் அழைக்கப்படுபவர்) வழிபடுகிறார்கள் இந்து மதத்தின் பக்தி ஆன்மீக பாரம்பரியத்தில் உள்ள ஒரு சம்பிரதாயம் ஆகும்)பாதுகைகள் தாங்கிய பால்கியுடன், நடந்து, நடனமாடி, பாடி 250 கிலோமீட்டர்கள் கடந்து, புனித நகரமான பண்டர்பூருக்குள் நுழைந்து விஷ்ணு / கிருஷ்ணரின் ஒரு வடிவமான வித்தோபாவையும் மற்றும் ருக்மிணி (ரகுமாயி)யையும் தரிசிக்கின்றார்கள். சாதாரணமாக சுமார் 4-5 லட்சம் பேர் இந்தப் பயணத்தை மேற்கொண்டு பண்டர்பூரை அடைகின்றனர். தொற்றுநோய் காரணமாக கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக யாத்திரை எதுவும் நடக்காததால், இந்த ஆண்டு அதிகப் பங்கேற்புடன் வார்கரிகள் நடந்தனர்.

புனேக்கு அருகில் உள்ள ஆலண்தி என்ற இடத்தில் இருந்து தொடங்கிய சந்த் தியானேஷ்வர் பால்கியுடன் நான் சென்றேன்.

முன்பதிவு செய்யும் அனுமதி இல்லததால், யாத்திரைக்கு இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு நான் ஆலந்தியில் இறங்கி, கேதார்நாத் பண்டாரி தலைமையிலான மகேஸ்வரி திண்டி (குழு) எண். 45 இல் பதிவு செய்தேன், அவர் தனது தந்தையிடமிருந்து அந்த திண்டி நடத்தும் அனுமதி எடுத்திருந்தார். பாதுகைகள் பால்கிக்கு மாற்றப்படுவதைக் காணும் பாக்கியம் திண்டி உரிமையாளர்களுக்கு மட்டுமே இருக்கும். ஆலந்தி கோயில் பகுதிக்குள் அவருடன் செல்லும் பாக்கியம் எனக்கு கிடைத்தது. பாதுகைகள் இடமாற்றம் செய்யப்படுவதற்கு 5 மணிநேரம் காத்திருந்தோம், பாதி யாத்திரையை முடித்த பிறகுதான், பால்கியை அந்த அருகிலிருந்து பார்ப்பது எவ்வளவு பாக்கியம் என்பதை உணர்ந்தேன்.

மற்ற வழக்கமான வார்க்காரிகள் செய்த அனைத்தையும் செய்ய முடிவு செய்தேன், அதைத் தவிர நான் அருகிலுள்ள லாட்ஜ்கள் மற்றும் ஹோம்ஸ்டே(homestay)களில் தங்குவேன், அதனால் ஒவ்வொரு நாளின் முடிவிலும் ஓய்வு பெற ஒரு தனி அறை கிடைக்கும். ஒவ்வொரு மாலையும் எனது இறுதி ஓய்வெடுக்கும் இடத்தை அடைய நான் வழக்கமான யாத்ரீகர்களை விட இன்னும் 50 கிலோமீட்டர்கள் அதிகமாக நடந்து முடித்தேன்.

யாத்திரை அதிகாரப்பூர்வமாக பட்டியலிடப்பட்ட பாதையைக் கொண்டுள்ளது, மேலும் திண்டிகள் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட பாணியில் நகர்கின்றன மற்றும் ஒரு தீர்மானமான அமைப்பைக் கொண்டுள்ளன. பால்கிக்கு முன் 27 திண்டிகளும், தோராயமாக 200 பின்னும் செல்கின்றன. இப்படியாக ஞானேஷ்வர், துக்காராம், நம்தேவோ பால்கிகளுக்கு இடையே குறைந்தது 500க்கும் மேற்பட்ட திண்டிகள் இருக்கலாம்.

ஒரு திண்டிக்குள், கொடி ஏந்தியவர்கள் முன்னே செல்கின்றனர், தோலக் வாசிப்பவர் மற்றும் கிண்ணாரம் வாசிக்கும் டல்காரிகளுடன் கோஷமிடுபவர்கள் செல்கிறார்கள் - ஆண்கள் எல்லோரும் பொதுவாக வெள்ளை உடையணிந்து வருகின்றனர். தம்புரா வாசிப்பவர் பின்னால் வண்ணமயமான புடவையணிந்த துளஸி மாடங்களை தலையில் ஏந்தியபடி வரும் பெண்கள் என தொடர்ந்து வருகிறார்கள். இந்த யாத்திரைக்கு வேண்டிய சாமான்களை ஏற்றிச் செல்லும் டிரக்குகளில், சமையல் செய்ய முன்வந்த வார்க்காரிகள், மருத்துவர்கள் வருகிறார்கள். நடக்காத நாட்களில் கீர்த்தனைகள், பிரவச்சன், ஹரிபட் மற்றும் பாரூத் திண்டி ஏற்பாடு செய்யப்படுகிறது. திண்டியில் பங்கேற்காத குடும்பக் குழுக்களை நான் சந்தித்தபோது, ​​பஜனைகள் மற்றும் கீர்த்தனைகள் இல்லாத நாட்களில் எப்படியோ அவர்களின் பயணம் மிகவும் சிக்கலானதாகவும், மகிழ்ச்சியற்றதாகவும் தோன்றியது.

முதல் மூன்று வழிகள் மிகவும் கடினமானவை. ஆலந்தியிலிருந்து புனே, பின்னர் சாஸ்வாட் மற்றும் இறுதியில் ஜெஜூரிக்கு சுமார் 80 கடினமான கிலோமீட்டர்கள் தூரம் உள்ளன. இடையில் நடக்காத நாட்கள் இருக்கும்போது, ​​உடல் எதிர்ப்பை உணரத்தொடங்குகிறது, மேலும் பெரும்பாலானவர்கள் சில வகையான ஆரம்ப உடல் ரீதியான காய்ச்சல், இருமல் மற்றும் சளி, கொப்புளங்கள், வலிகள், தசை இழுப்பு போன்ற எதிர்வினைகளை எதிர்கொள்கின்றனர். இது 5 ஆம் நாளுக்குள்ளேயே. குறைந்த வசதிகள் மற்றும் காணாமல் போன நவீன வாழ்க்கையின் வசதிகள் - திறந்த குளிர்ந்த நீர் குளியல், வெப்பமான சாலைகள் அல்லது மழை பெய்யும் போது சகதியான சாலைகளில் வெறுங்காலுடன் நடப்பது போன்ற சவால்களின் பட்டியல் புதிதான அதே சமயம் ஒரு தொடர்ச்சியான கண்டுபிடிப்பாக தோன்றியது.

கடைசி நடை நாள் வகாரியில் இருந்து பந்தர்பூர் வரை. பயணம் வெறும் மூன்று மணி நேரம், ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக, மிகவும் கடினமாக மழை பெய்தது. இருந்தபோதிலும், நாங்கள் இன்னும் ஆர்வத்துடன் பாடினோம், நடனமாடினோம். அன்று துக்காராம் திண்டியும், தினேஷ்வர் திண்டியும் சங்கமித்ததால் கூட்டம் பலமடங்கு அதிகரித்தது. ஏகாதசிக்கு முந்தைய நாள் இரவே பண்டர்பூரில் நாங்கள் தங்கியிருக்கும் இடத்தை அடைந்தோம். இங்கே குழு பிரிந்தது. வித்தோபாவின் (சரண்ஸ்பர்ஷ்-பாதங்களைத் தொட்டுணர்வது) பாதங்களைத் தொட ஆர்வமுள்ள வார்க்காரிகள் இரவில் சந்திரபாகா நதியில் நீராடி, தங்கள் நேர்த்தியாக அலங்கரித்துக்கொண்டு வரிசையில் நின்றார்கள். ஏகாதசிக்கு முன்பு பந்தர்பூரை அடைந்த மூத்த வார்க்காரிகள் வித்தோபா, ரகுமாயி மற்றும் பிற பல்வேறு கோயில்களுக்கு பிரதக்ஷிணம் செய்தனர். ஒரு திருமணத்திற்கு செல்வது போல் வார்காரிகள் எப்படி ஆடை அணிந்திருந்தார்கள் என்பதைப் பார்ப்பது சுவாரஸ்யமாக இருந்தது. பெண்கள் பிரதக்ஷிணம் செய்வதற்காக ஆடை அணிந்திருந்தார்கள். கூட்டம் மிக அதிகமாக இருந்தபோதிலும், பிரதக்ஷிணத்தின் போது நாங்கள் பாடி நடனமாடிக்கொண்டிருந்தோம். அன்று மாலை குழு கீர்த்தனைகளைக் கேட்கவும், சரண்பர்ஷ் செய்ய எடுத்துக் கொண்ட நேரத்தையும் அனுபவத்தையும் கூறவும் ஒன்று கூடியது. மக்களின் கூட்டு விருப்பமும், விடாமுயற்சியும் மகாராஷ்டிராவின் தொலைதூரப் பகுதிகளிலிருந்து ஒவ்வொரு பரவசமான வார்க்காரியும் ஆடிக்கொண்டும் பாடிக் கொண்டும் பந்தர்பூருக்கு ஒரு இலக்கின் முடிவை அடைந்ததுபோல் இருந்தது வியக்கத்தக்க உணர்வாகும்.

யாத்திரையின் சில சுவாரஸ்யமான அம்சங்கள்

1. இறைவன் விட்டல் வித்தோபா (தந்தை) மற்றும் மௌலி (தாய்) என்று அழைக்கப்படுகிறார். விட்டல் பிரபு - தந்தை மற்றும் தாயாகவும் உணரப்படுவதால், இரு பாலருக்கும் சமத்துவமும் மரியாதையும் உள்ளது. வார்க்கரிகள் பாலின வேறுபாடின்றி ஒருவரையொருவர் மௌலி என்று அழைக்கின்றனர். அந்த சமத்துவம் வேறு பல தொடர்புகளிலும் வெளிப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, பாலினம், வயது அல்லது அந்தஸ்து எதுவாக இருந்தாலும், வார்க்கரிகள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் காலில் தொட்டு, ‘தும்பி பிடித்து’ விளையாடி ஒருவரையொருவர் வாழ்த்துவதை நான் முதன்முறையாகப் பார்த்தேன்.

2. 250 கி.மீ தூரம் நடக்க, ஒருவர் உடல்தகுதியுடன் அல்லது நியாயமான தடகள வீரராக இருக்க வேண்டும் என்று ஒருவர் கற்பனை செய்வார். இருப்பினும், நான் சந்தித்தவர்களில் கிட்டத்தட்ட 99% பேர் தங்கள் அன்றாட வாழ்வில் மிகவும் உடற்பயிற்சி செய்தவர்களாகத் தெரியவில்லை. உண்மையில், எனது ஒழுக்கமான உடற்தகுதி நிலைகள் இருந்தபோதிலும், நான் மிகவும் பயமாக உணர்ந்தேன். ஆனால் அவர்களோ மௌலி, “அவர்களுக்காகக் காத்திருப்பார், நிச்சயமாக அதை முடிப்பார் என்று அவர்கள் உறுதியாக இருந்தார்கள். ஆன்மிகமும் நம்பிக்கையும் எப்படி இணந்து மன உறுதியைத் தருகிறது என்று நான் ஆச்சரியப்பட்டேன்.

3. வசதி இல்லாத போதிலும், சுத்த சந்தோஷம் பிரகாசித்ததைக் கண்டு வியப்பாக இருந்தது. கிட்டத்தட்ட யாரும் எதையும் பற்றி முணுமுணுக்கவில்லை. எல்லோரும் இந்த யாத்திரை இறுதியில் கிடைக்க இருக்கும் வித்தோபாவின் தரிசனம் என்ற பெரிய பரிசின் மீது கவனம் செலுத்தினர். அவர்கள் மௌலியைச் சந்திக்க தங்கள் 'மஹர்' (தாய் வீடு) செல்கிறார்கள் என்ற உணர்வே மிக்கிருந்தது. பொதுவாகவே இது போன்ற புண்ணிய யாத்திரைகளில், ஒரு சபதம் அல்லது சத்தியத்தை முடிக்க ஏதாவது ஒரு உதவி கேட்டு கடவுளுடன் ஒரு பரிவர்த்தனை வர்த்தகத்தைத் தான் பார்திருப்போம்.

70 வயதான டாடா மோட்டார்ஸின் முன்னாள் ஏஜிஎம், திரு ஷிண்டே எனும் வார்காரியுடனான ஒரு உரையாடலில், ஐந்து வகையான யாத்ரீகர்கள் இருப்பதாகக் கேட்டறிந்தேன். அவை, (1) ஆன்மீக சிந்தனை உடையவர். (2) வீட்டு மன அழுத்தத்திலிருந்து தப்பிப்பவர்கள், (3) தூய வணிகம், (4) இலவச உணவு மற்றும் சவாரிக்காக அலைந்து திரிபவர்கள் மற்றும் (5) சாகசத்தில் ஈடுபடுபவர்கள். ஆண்களும் பெண்களும் சம எண்ணிக்கையில் இருப்பதையும் அதிர்ஷ்டவசமாக குழந்தைகள் இல்லாததையும் கண்டு நான் மகிழ்ச்சியுடன் ஆச்சரியப்பட்டேன்.

ஆச்சரியப்படும் விதமாக, அங்கு, ஒருவரின் வாழ்க்கையை மறுமதிப்பீடு செய்வதற்காகவோ அல்லது தனிப்பட்ட மாற்றத்தைத் தேடுவதற்காகவோ அல்லது சில ஆழமான அர்த்தங்களைக் கண்டறியும் முயற்சிக்காகவோ வந்த மக்களைப் போல் தெரியவில்லை. உடல், மன, ஆன்மிகம், அல்லது உணர்ச்சிப் பெருக்குகள் சீரமைக்க வேண்டிய உயர்ந்த கருத்துக்கள் எதுவும் இல்லை. ஆர்வம், அனுபவம் மற்றும் சாகசத்தின் காரணமாக நான் அங்கு இருந்தேன். ஒவ்வொருவரின் பங்கேற்பும் வெவ்வேறு காரணங்களுக்காக இருக்கலாம் என்றாலும், அடிப்படை மகிழ்ச்சியானது தொற்றுநோயாகவும், உற்சாகமாகவும் இருந்தது.

4. சந்தைப்படுத்தல் மொழியில், மீண்டும் வாங்குதல் என்பது விசுவாசம் மற்றும் கருத்தின் ஆதாரத்தின் சிறந்த குறிகாட்டியாகும். குறைந்தது 65-70% மக்கள் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட முறை யாத்திரை செய்திருக்கிறார்கள். 87 வயதான திரு பவாரை நான் சந்தித்தேன். திரு பவார் 50 முறைக்கு மேல் பயணம் மேற்கொண்டுள்ளார். அவருடைய வயதில் இது மிகவும் கடினமாகத் தோன்றியதால் அவரும் அவரது குடும்பத்தினரும் கவலைப்படுகிறார்களா என்று அவரிடம் கேட்டேன். "யாத்திரையின் போது நான் இறந்தால், நான் மகிழ்ச்சியாக இருப்பேன்" என்று அவர் கூறினார். எங்கள் திண்டியில் இருந்த சுனிதா பல்லோடு, (சிவப்பு புடவையில் பெண்) இதற்கு முன் 16 முறை யாத்திரை செய்திருந்தார். ஒரு உரையாடலின் போது, ​​அவர் கூறினார், “ஆஷாடி ஏகாதசி அன்று, பண்டர்பூர் கோவிலில் இறைவன் வித்தோபாவின் பாதங்களைத் தொடுவதற்கு ஒருவர் 30-32 மணி நேரம் வரிசையில் நிற்க வேண்டும். அதனால் நான் வரிசையை உடைத்து முன்னேற முயற்சிக்கிறேன். கடந்த காலங்களில், போலீஸ் பெண்கள் என்னை உடல் ரீதியாக தூக்கி வெளியே வீசினர். பள்ளி ஆசிரியர்கள் மற்றும் பெற்றோர்களால் அடிக்கப்படுகிறோம். எனவே இதற்காக நாங்கள் காவல்துறையால் அடிக்கப்பட்டால், நான் அதை எந்த நாளும் எடுத்துக்கொள்வேன். ஏனென்றால், கடவுளைச் சந்திப்பதே எனது போராட்டம். இவ்வளவு நீண்ட பயணத்திற்குப் பிறகு வித்தோபாவின் பாதங்களைத் தொட முடியாமல் போனால் யாத்திரை எப்படி முழுமையடையும்? வருடா வருடம் திரும்பத்திரும்ப இப்படி பாத யத்திரையில் வருபவர்கள், கஷ்டங்களைப் பற்றி பேசாமல், எந்த சந்தேகமும் இல்லாமல் வெறும் தூய நம்பிக்கை மற்றும் நிலைத்தன்மை கொண்டே மன சாந்தியை பெறவே இந்த எளிமையான நடைப்பயணம் மேற்கொள்கின்றனர்.

இன்று நான் இங்கு அமர்ந்து பயணத்தின் நாட்களை விவரிக்கையில், கானல் நீர் போன்ற பிம்பத்திற்கும்(சர்ரியலுக்கும்) நிஜத்திற்கும் இடையிலான கோடுகள் ஏற்கனவே மங்கலாகிவிட்டன. முப்பதுவருடங்களாக எனது பணி வாழ்வில், முதலாளித்துவத்தின் சலசலப்பு மற்றும் பகுத்தறிவற்ற போட்டியை நான் நெருக்கமாகப் பார்த்தேன், நீண்ட காலமாக, அதுவேஎனக்குத் தெரிந்த ஒரே வாழ்க்கையாக மாறியது. ஆனால் இங்கே திடீரென்று, 3 வார இடைவெளியில், மனித மூலதனம் மிக முதன்மையான வடிவத்தில் விளையாடுவதை நான் கண்டேன். நம்பிக்கையின் சக்தியை ஏதோ பேச்சின் உருவம் என்று நாம் அனைவரும் புறக்கணிக்கிறோம். ஆனால் அது தான் மனித உறுதியை(spirit) உயிர்வாழ்வு, ஈகோ, போட்டி, வகுப்புவாதம், வயதுவெறி, பொருள்முதல்வாதம் மற்றும் என்னென்ன இஸம் உள்ளனவோ அத்தனை இஸங்களையும் மற்றதைப் போலல்லாமல் உண்மையாகவே உயர்த்துவதைப் பார்ப்பது இயற்கையான அதி அற்புத காட்சியாகும். இது,”நீங்கள் யதார்த்தத்தைப் பார்த்துவிட்டதாக நினைக்கிறீர்களா? இருங்கள், நான் உங்களுக்கு யதார்த்தத்தைக் காட்டுகிறேன் என்று கிட்டத்தட்ட வாழ்க்கை என்னிடம் சொல்வது போல் இருக்கிறது.

திடீரென்று, நான் இதுவரை வாழ்ந்த வாழ்க்கை ஒரு நீண்ட கனவு போல் தெரிகிறது, அதில் இருந்து நான் இப்போது எழுந்துவிட்டேன்.

(தொடரும்)