நாச்சியார்கோவில் பெயருக்கேற்ற அழகும், கும்பகோணத்து குசும்பும் நிறைந்த வடக்கு அக்ரஹார தெரு, தெருவின் ஆரம்பத்தில் ஒரு பெருமாள்கோவில். இரண்டு பக்கமும் நெருக்கமான ஓடுகளால் வேயப்பட்ட வீடுகள், அதில் சொருகப்பட்டு காய்ந்துப்போன மாங்கொத்துகள். ஒவ்வொரு வீடும் நீளமும் அகலமும் கொண்டு செதுக்கி வைத்தார்போல வீடுகள், வீட்டுத்திண்ணகள் அதன் மடிப்புகள், அதில் ஏறி விளையாடும் குழந்தைகள், படுத்துக்கொண்டு கதையளக்கும் தாத்தாக்கள், வாசலில் வில்லுவண்டி மற்றும் மாடுகள், சாணம் தெளித்து இட்டக்கோலங்கள். சிறிய அளவிலான பேரூந்து நிலையம். அங்கே கூவும் “காப்பிகுடி வெற்றிலை கவுளி காலனா” எனும் குரல்... பித்தளைப் பொருட்களை அடிக்கும்.. ணங் ணங் என சப்தம்... இப்படி பல கற்பனையோடு வந்த ராமநாதனும் அவரது மகன் மகேஷும், நாச்சியார் கோவில் வந்துவிட்டது என கார் டிரைவர் கூற... “அக்ரஹாரம் போங்க” என்றான் மகேஷ்.

‘நம்ம வீடு உனக்கு ஞாபகம் இருக்கா?’ என்று மகேஷிடம் கேட்ட ராமனாதன், தானும் வீட்டைவிட்டு விலகிப் போய் முப்பது வருஷமாச்சு. நடுவில் கிரயம் பண்ண வந்தபோது கூட, வீட்டை வந்து பார்க்கலை என புலம்பினார். அவர் பேசும் போதே கார் தெருக்குள் நுழைந்திருந்தது.

‘நிறுத்துப்பா, பெருமாளை தரிசனம் பண்ணிட்டு போகலாம்’ என்றவர்,
காரை நிறுத்தி கோயிலின் உள்ளே சென்றனர்.

கல்லூரி படிக்கும் வயதில் தந்தையின் வேலை நிமித்தமாய் டில்லி சென்று தாயை இழந்து, படித்து நல்ல வேலையில் சேர்ந்து திருமணம் செய்து பிள்ளைகளோடு மகிழ்ச்சியாகத்தான் அமெரிக்காவில் வாழ்ந்தான் மகேஷ், கடந்த ஒரு மாதத்திற்கு முன் அந்த செய்தியை கேள்விப்படும் வரை.

ராமநாதனுக்கு மகேஷ் ஒரே பையன், அவனுக்கும் ஒரே மகன் ஹரீஷ் வயது 17, அமெரிக்காவில் படிக்கின்றான்.

அந்த விஷயத்தை கேள்விப்பட்டதிலிருந்து மகேஷிற்கு அமெரிக்காவில் இருப்புக் கொள்ளவில்லை. அப்பாவிடம் தயங்கித் தயங்கி விஷயத்தைச் சொன்னதும், காலம் கடந்து சொன்னாலும் அதில் ஒன்றும் தப்பில்லை என முடிவு செய்து, மகனின் மன மகிழ்விற்காக, தள்ளாத 85 வயதிலும் கிளம்பி மகேஷுடன் இங்கு வந்திருக்கிறார்.

பழைய அந்த வீட்டின் திண்ணையைப் பார்த்ததும் நினைவுகள் அலை அலையாய் வந்தது மகேஷுக்கு..

அழகான மார்கழி மாதத்தில் அக்ரஹாரம் களைகட்டும். விடியற்காலை அனைவரும் எழ, விடிகாலை 4.30 மணிக்கே சங்கு ஊதப்படும்.
ஆண்டவனைத் தொழ, பஜனைப் புறப்பாடு, கோவிலில் சுடச்சுட 5.30 மணிக்கெல்லாம் அந்த பனியில் நெய்யும், வறுத்தமிளகுடன் கூடிய வெண்பொங்கல்... மீண்டும்.. மீண்டும் கோவிலுக்கு வர தூண்டும்.

இப்படி ஒரு மார்கழி மாதத்தில்தான் மகேஷுக்கு 17 வயது. அரையாண்டுத் தேர்வுகள் நடந்த சமயம் அது. தெருவிளக்கில் கொட்டும் பனியில் நள்ளிரவுவரை அமர்ந்து படித்துவிட்டு வீட்டுத் திண்ணையிலே படுத்துறங்கிவிட்டான்.

ஆலய ஒலிபெருக்கியில் திருவெம்பாவை சப்தமாக ஒலிக்க, படுத்திருந்தபோது காலில் சில்லென்று ஏதோ உணர திடுக்கிட்டு எழுந்துப் பார்த்தான். அங்கே எதுவுமில்லை, யாருமில்லை. எதிர் வீட்டு பெண்கள் வாசலில் கோலமிட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். பஜனைக்குழு அவன் வீட்டைக் கடந்துப்போனது. எழுந்து பார்த்து விட்டு மீண்டும் படுத்துக்கொண்டான்.

மறுநாள், விடியற்காலை. அதே “சில்” இந்த முறை இரு கன்னத்தில்
இரு உள்ளங்கைகளை யாரோ வைத்ததை போல் உணர்ந்தான்.

கண் விழித்துப்பார்க்க பாவாடை தாவனியில் எதிர்வீட்டு காயத்ரி ஓட முயன்று தடுக்கி விழுந்து, மீண்டும் எழுந்து ஓட முயல, நடந்ததை சுதாரித்து புரிவதற்குள் சிட்டாய் கோவிலுக்குள் பறந்தாள் அவள். பஜனைக்குழு இவன் வீட்டைக் கடந்து போய்க்கொண்டியிருந்தது.

நெஞ்சுக் குழிக்குள் தாளம், கையில் ஓர் உதறல் என தனியாவர்த்தனம் நடத்திக் கொண்டு இருந்தான்.

காயத்ரியும் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு மாணவிதான். எதிர்எதிர் வீடுதான், ஒன்றாக விளயாடியவர்கள்தான். ஆனால், மகேஷ் அவளுடன் பேசியே நான்கு வருடத்திற்கும் மேலானது. வீட்டில் அவளோட அம்மா மட்டும்தான். காயத்ரி வயதிற்கு வந்ததும் வெளியே சகஜமாக பழகுவதை தடை செய்திருந்தாள்.

இருவரும் படிப்பது ஒரே பள்ளிதான், ஆனால் வேறுவேறு வகுப்பு. பேசியது, பழகியது, விளையாடியது எல்லாம் எட்டாம் வகுப்போட நின்றுபோனது. வீட்டிற்கு வருவாள், என் அம்மாவிடம் பேசுவாள் போய்விடுவாள்.

இன்று என்ன அதிசயம்? இப்படி என்னிடம் விளையாடிது ஏன்?

இவன் தூக்கம் போனது. அன்று மட்டுமல்ல… அன்று முதல்...

விடிந்து, அவள் வழக்கம்போல் குடம் சுமந்து குனிந்த தலை நிமிராமல் நீர் இறைத்துச்சொன்றாள்.

இவனுக்கு மட்டும் இரவு முழுவதும் விடிந்தே இருந்தது. பார்வையோ அவளை விட்டு அகலவே இல்லை. அவள் நீர் சுமந்து வீட்டிற்குச் சென்றாள். இவனின் கண்கள் அவளைச் சுமந்து அவள் வீடு வரைச் சென்றது. ஒரு வழியாக அரையாண்டுத் தேர்வுகள் முடிந்தன.

போகிப் பண்டிகையன்று பிரகாரம் வலம் வருகையில் இருவரும் கோவிலில் சந்தித்தனர்.

“ஏய் காயத்ரி என்ன? உன் வேலைதானே? ஏன் அப்படி பண்ணினே?” கேட்டதற்கு...

கன்னத்தில் குழி விழ சிரித்தாள்.. அவள் விழியைப் பார்த்தவன்
கன்ன(ண்ண)க்குழியில் விழுந்தான்.

பாவாடை சட்டை, இரட்டை ஜடையில், தலை நிறைய டிசம்பர்பூக்கள், ஒற்றை ரோஜா சூடி வந்தவள்... அந்தக் கோவிலில் குடிக்கொண்ட இளம் வகுளநாச்சியார் போல தெரிந்தாள் அவன் கண்களுக்கு.

“எனக்கு உன்னைப் பிடிச்சிருக்குனு” அர்த்தம் எனச் சொல்லி
கொலுசு சப்தத்தை ஏற்படுத்தி ஓடினாள் பிரகாரத்துள்.

இந்த இளம்காதல் முளைத்து, துளிர் விட்டதுமே நின்றுபோனது.

‘தம்பீ, உள்ளே வாங்க’ என குரல் கேட்டதும், நடந்தவைகள் யாவும் யாருக்கோ நடந்தது போல காட்சியாக விரிந்தது. மகேஷின் நினைவுகள் கலைந்தன .

வீடு நல்ல பராமரிப்புடன் இருந்தது. வீட்டை வாங்கியவரும் அவர்களை உபசரித்து அவர்களுக்கு வேண்டியதை கவனித்து செய்து கொடுத்தார். மகேஷ் வீட்டை சுற்றி வந்தான். பழைய ஞாபகங்கள் அவன் முன் வந்துபோயின.

“ஏன் நீங்க வீட்டை வாங்கின பின்ன இடித்து கட்டலையா?” வாங்கியவரிடம் கேட்டார் அப்பா...

‘இல்லைங்க! இடித்துவிட்டு புதிதாக கட்டலாம்னு நினைத்துதான் வாங்கினேன். ஆனால் நான் இதை கட்டிடமாக நான் பார்க்கலை. இங்க வந்த பிறகு உங்க வாழ்க்கை முறையும், வீட்டினை வைத்திருந்த முறையும் பிடித்துப்போக... இடிக்கும் எண்ணமே எனக்கு இல்லாம போச்சு’ என சிலாகித்தார்.

பழைய ஆட்கள் யாராவது தெருவில் இருக்காங்களா என வினவினர் ராமனாதன்.

“ஒரே ஒரு வீடுதான் அப்படியே இருக்கு. பாக்கி எல்லா வீடும் இடித்துக்கட்டி கைமாறி விட்டது. எதிர் வீட்டு காமாட்சியம்மா வீடுதான் பாக்கியிருக்கு... அதுவும் அவங்க பொன்னுதான் தனியா இருக்காங்கா” என்று சொல்ல...

வீட்டை சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டியிருந்த மகேஷ் திரும்பிப்பார்த்தான் ஆச்சரியமாக...

‘அவங்க பெயர் என்ன?’

‘காயத்ரி’ என்றார்.

‘அவங்க அம்மாவுக்கு என்னாச்சு?’

‘நான் வந்ததிலிருந்து அந்தப் புள்ள தனியாகத்தான் இருக்கு’ என்றவர்,
அவங்க அம்மா இறந்து முப்பது வருடமாச்சு என்றார். பின் மேலும் தொடர்ந்தார்... “இவள் படிக்கும் போதே, அவள் அம்மா இறந்துவிட்டாள். தனியே கஷ்டப் பட்டு படித்து, பக்கத்துல உள்ள பள்ளியிலே சத்துணவு செய்கிற ஆயாவா வேலை செய்யுது. ஏதோ பெரிய வியாதினு கூட சொல்றாங்க. அதனாலேதான் கல்யாணம் கூட கட்டலையாம்” என்று தெரிந்த, தெரியாத அனைத்து விஷயங்களையும் கொட்டினார்.

அவளைப்பற்றி அத்துனை விஷயமும் தெரிந்ததுதான். குறிப்பாக அவளுக்காகவே இந்தியா வந்துள்ளனர் மகேஷும், அப்பாவும்.

‘சாயங்காலம் கல்கருடனை தரிசனம் பண்ணிட்டு அவாளை எனக்குப் பார்க்கனும்’ என்றார் ராமநாதன்.

‘அதெற்கென்ன பார்க்கலாம் ஐயா’ என்றார்.

காயத்ரி தன் காதலைச்சொன்னவுடன் எல்லாம் புதிதாகத் தோன்றியது மகேஷிற்கு. அவன் ஓடி விளையாடிய அந்த கோயில் பிராகாரம் சுற்றி வருவதற்குள் கால்கள் பின்னியது, தொண்டை அடைப்பதுபோலவும், தரையிலே கால் படாமல் மிதப்பது போலவும் உணர்ந்தான். பார்ப்பவர்கள் அனைவரும் இந்த விஷயம் பற்றி தெரிந்தவர்கள் போல தோன்றியது மகேஷிற்கு.

காதல் என்ற ஒற்றை வார்த்தைக்குத்தான் எத்தனை சக்தி? தம்மை ஒருவருக்கு பிடித்து இருக்கு என்று ஒருவர் சொல்லி கேட்பதில்தான் எவ்வளவு ரசாயன மாற்றங்கள்.

மறுநாள் பொங்கல் பண்டிகை, மூன்று நாட்கள் தொடர் விடுமுறை என்பதால் குடும்பத்தோடு வெளியே சென்று திரும்பியதும்... மகேஷின் அப்பாவிற்கு டில்லி பக்கம் மாற்றலான செய்தி வர, இவர்களது வாழ்க்கையும் மாறிப்போனது.

அவளிடம் சொல்லிக் கொண்டு போகலாம் என்று நினைத்திருந்த வேளையில், அவளின் அம்மாவிற்கு உடல்நிலை மோசமாகி மருத்துவமனையில் சேர்த்திருந்தார்கள். இருவர் வாழ்க்கையையும் திசைமாற்றி விட்டது அந்த தை மாதம்.

வகுள நாச்சியார், சீனுவாசப் பெருமாள், கல்கருட தரிசனம் முடித்து திரும்பி வந்த மூவரும் காயத்ரியை சந்திக்க அவள் வீட்டிற்கு சென்றனர்.

“காயத்ரி! காயத்ரியம்மா!” கதவை தட்டினார் எதிர் வீட்டுக்காரர்.
இவனின் படப்படப்பு எகிறியது. கைகள் வியர்த்து விரல்களை நினைத்தது.

கதவை திறந்தாள். காயத்ரி. முகம் மட்டுமே அப்படியே இருக்க, கருத்துப்போய் மெலிந்த உடலுடன் பார்த்ததும், அவளின் அம்மா காமாட்சியை நினைவு கூர்ந்தார் ராமநாதன்.

இவனுக்கோ தனது சக மாணவி, முன்னாள் காதலி பருத்திப் புடவை கட்டிய மகாலட்சுமியாய் தெரிந்தாள்.

“வாங்கோ..!”

“நான் ராமநாதன்! தெரியரதா? இவன் மகேஷ் என் பையன். எதிர் வீட்டில் முப்பது வருடத்திற்கு முன் ஜாகை இருந்தோம்” என அறிமுகம் செய்து...

“நீயும் இவன் நினைப்பினாலே இன்னும் கல்யாணம் கூட செய்யலைனு இவன் நண்பன் மூலமாக தெரிஞ்சுன்டு, உன்னைப் பார்க்கனும்னு தான்
கருடன் மீதேறி நாச்சியார் கோவில் வந்த சீனிவாச பொருமாள் மாதிரி விமானம் ஏறி புறப்பட்டு இங்க வந்தோம்...” என நடந்த அத்தனை விஷயங்களையும் செல்லி முடித்தார்.

இதெல்லாம் அவள் காதில் விழவே இல்லை. முன்னாள் நண்பனோ, காதலனோ வறுமையில் இருக்கும் போதும், நோய்வாய்ப்பட்டு இருக்கும் போதும், பார்ப்பது எவ்வளவு சங்கடங்களை ஏற்படுத்தும் மனதுக்கு என்று அன்று இருவரும் உணர்ந்தார்கள்.

அப்பாவே பேசினார், “காலத்திலே சொல்லாத காதல் கூட தடைபடலாம். ஆனால், காலத்திலே சொல்லியும் உங்க காதலை காலமே பிரிச்சுடுச்சு அதுவும் என்னாலே எனும் போது ரொம்ப கஷ்டமா இருக்குமா” என்றவர்...

“நீ ஏம்மா தனியா இங்க கஷ்டப் படறே? எங்ககூட வந்துடும்மா நாங்க இருக்கோம் உனக்கு”

“இவ்வளவு வருஷமா நான் தனியாத்தானே இருந்தேன், அதனால் என்ன ஆச்சு மாமா?”

“தனியாத்தான் இருந்தே. சந்தோஷமா இருந்தியா?” என்று கேட்டார்.

“காதலித்து, சேர்ந்து வாழ்ந்தால் மட்டும்தான் சந்தோஷமான வாழ்க்கையா மாமா?” எனக் கேட்டாள்.

ஆண்களுக்கு காதல் என்பது உணர்ச்சியால் எழுவது... பெண்களுக்கு காதல் உணர்வால் எழுவது...

“பிடித்தவனை மனதில் வைத்து வாழ்வதும் வாழ்க்கை தான். இந்த வாழ்க்கையே எனக்கு பிடித்துப்போயிடுச்சு மாமா. அவர் வாழ்க்கையில் வந்து, புது குழப்பங்களை ஏற்படுத்த விரும்பலை, நான் இங்கேயே இருக்கேன் அப்பா” என்றாள் தீர்க்கமாக. ‘நான் உங்களை அப்பான்னு கூப்பிடலாம் இல்லையா?’ என்றாள்.

“தாராளமாக கூப்பிடலாம். நல்லாயிரும்மா, எந்த உதவின்னாலும் தயங்காமல் கேளும்மா, நாங்க உனக்கு கடமைப்பட்டு இருக்கோம்” எனக்கூறியவர்... “மகேஷ் நீ பேசிட்டு வா நான் அகத்துக்குப் போறேன்” என்று கிளம்பினார்.

“ஐயா! நீங்க பழைய வீட்டைத்தான் விற்றுவிட்டு அமெரிக்கா போனீங்கன்னு நினைச்சேன். தம்பி பழைய காதலையே விட்டுட்டு போயிருக்குன்னு இப்பத்தான் தெரியது” என்றார் எதிர் வீட்டுக்காரர்.

“என்னை மன்னிச்சுடு காயத்ரி, என்னால்தான் உன் வாழ்க்கை இப்படி ஆயிட்டுது. நான்தான் முயற்சி செய்து உன்னைத் தேடி வந்து பார்த்திருக்கனும், விடலைப் பருவக் காதல்தானேனு நினைச்சு படிப்பிலே கவனத்தை திருப்பி உன்னை தவறவிட்டதை பெரிய குற்றமா நினைக்கிறேன், என்னை மன்னிப்பாயா?”

“ஏன் மன்னிக்கனும்? நான்தான் உன்னிடம் முதலில் காதலை சொன்னேன். அதை கூட நீ இன்னும் சொல்லலை, அம்மாவும் தவறிட்டதாலே எனக்கு என் மனத்தில் இருந்த காதலை சொல்லக்கூட வீட்டிலும் உறவிலும் யாருமில்லை. உன் நினைவோடுதான் வாழ்ந்துக்கொண்டு இருக்கேன். உன் கூட வாழலை அவ்வளவுதானே!” என்றாள் வருத்தமுடன்..

“ஐ லவ் யூ” காயத்ரி என்றான்.

“ரொம்ப சீக்கிரம் சொல்லிட்டே! அசடு” என்றவள், “உன் மனைவி, பையன் எல்லோரும் எப்படி இருக்காங்க? விசாரித்ததாய் சொல்” என பேச்சை மடைத் திருப்பினாள்.

“சரிம்மா, நான் கிளம்பறேன்” என கண்ணீருடன் விடைபெற்றான்.

மகேஷின் பதினேழு வயது பையன் ஹரிஷ் அலைபேசியில் அழைத்தான்.

“டாடீ, ஹவ் ஆர் யூ? ஐ திங்க் ஐ ம் இன் லவ் டாட்” என்றான்.

வெரி குட். “ஐ ஆம் ஹாப்பி டூ ஹியர் ஃப்ரம் யூடா” என்றார் மகேஷ்.