குடியரசு தினத்துக்கு முன்தினம் நண்பர் ஒருவரை அவர் வீட்டுக்கு போய் பார்க்க போனேன். அப்போது அவர் எங்கோ வெளியூர் பயணம் போக தயாராகிக் கொண்டிருந்தார். நான் அவரைப் பார்த்து 'என்ன திடீர் பயணம் 'என்று கேட்ட போது திடீர் பயணம் எல்லாம் இல்லை தொடர்ந்து மூன்று நாட்கள் விடுமுறை என்பதால் குழந்தைகளுடன் சுற்றுலா என்று அவரது பயண விவரங்களை சொன்னார்.

நாளை குடியரசு தினம் குழந்தைகள் பள்ளிக்குச் சென்று கொடியேற்றும் நிகழ்ச்சிக்கு போக வேண்டாமா என்று கேட்டேன். அப்போது அவர் இப்போதெல்லாம் பள்ளிகளில் எங்கே கொடி ஏற்றுகிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை அது ஒரு விடுமுறை தினம் அவ்வளவுதான் என்றார். இது எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. அதன் பிறகு மேலும் சிலரை நான் விசாரித்த போது அதெல்லாம் மாணவர்களை அழைத்து கொடியேற்றும் வழக்கம் எல்லாம் இப்போதில்லை யாராவது இரண்டு ஆசிரியர்கள் வந்து கொடி ஏற்றுவார்கள். பெரும்பான்மை தனியார் பள்ளிகளில் இதுதான்.அரசு பள்ளிகளிலும் மாணவர்கள் பெருமளவு கலந்து கொள்வார்கள் என்று சொல்ல முடியாது என்றார்கள்.

நான் படிக்கும் காலத்தில் சுதந்திர தினம் குடியரசு தினம் இரண்டுக்கும் மாணவர்கள் வருகை கட்டாயம் தலைமை ஆசிரியர் கொடியேற்றுவார். எல்லோரும் ஜெய்ஹிந்த் சொல்லி தேசியக்கொடிக்கு சல்யூட் செய்வோம். அதன் பிறகு தலைமை ஆசிரியர் சுதந்திர தினம் பற்றி தேசத்தலைவர்கள் பற்றி பேசுவார். அதற்கு முன்தினம் வானொலியில் குடியரசுத் தலைவர் உரை நிகழ்த்தி இருப்பார் அது எல்லாம் குறிப்பிட்டு தலைமையாசிரியர் சுதந்திர தின பெருமைகளை எடுத்து சொல்வார். அதன் பிறகு எல்லோருக்கும் மிட்டாய் வழங்குவார்கள். நாங்களும் பள்ளி சீருடையில் சட்டையில் தேசியக்கொடி குத்திக்கொண்டு காலையில் பள்ளிக்கு செல்வோம். அதேபோல் தினந்தோறும் விளையாட்டு மைதானத்தில் மாணவர்கள் கூடும் பிரேயர் கூட்டத்தில் கடவுள் வணக்கம், தமிழ்தாய் வாழ்த்து, தேசியகீதம் முடிந்ததும் பள்ளி மாணவர் ஒருவர் செய்தித்தாள்களில் உள்ள தலைப்பு செய்தியை வாசிப்பார். இது மாணவர்களின் பொது அறிவை வளர்க்கும். இதேபோல் ஒரு மாணவர் தினந்தோறும் ஒரு திருக்குறள் வாசித்து அதற்குப் பதவுரையும் சொல்வார். இப்போதெல்லாம் அப்படி எல்லாம் நடப்பதாக தெரியவில்லை.

சில தினங்களுக்கு முன்பு ஒரு நண்பரிடம் பேசும்போது அவர் இந்த தலைமுறைக்கு பெரிய அளவு தேசப்பற்று இந்த நாட்டின் மீது இருப்பதாகவோ இந்த தேசத்தின் பற்றிய கவலை இருப்பதாக எனக்கு தெரியவில்லை என்று வருத்தப்பட்டார். அது எந்த அளவுக்கு உண்மை என்பது எனக்கு தெரியவில்லை. எனவே நான் அதை ஆதரித்தோ எதிர்த்தோ எந்த கருத்தும் சொல்லாமல் அமைதியாக அவர் சொல்வதைக் கேட்டுக் கொண்டேன்.

சில தினங்களுக்கு முன்பு என் பேரன்களின் தொடர் வைப்புநிதி கணக்கில் பணம் கட்டுவதற்காக வங்கிக்கு சென்ற போது ஒரு கல்லூரி மாணவி வங்கி செலான் கையில் வைத்துக் கொண்டு அது எப்படி நிரப்புவது என்று தெரியாமல் விழித்துக் கொண்டிருந்தார். நான் சலானை நிரப்பி விட்டு பணம் கட்ட நகர்ந்த போது அந்த கல்லூரி மாணவி என் அம்மாவின் வங்கிக் கணக்கில் நான் பணம் கட்ட வந்திருக்கிறேன் எப்படி நிரப்புவது என்று கேட்டார்.

நான் உங்களை பார்த்தால் கல்லூரி மாணவி போல் தெரிகிறது சலான் நிரப்புவது தெரியவில்லை என்கிறீர்களே என்று கேட்டேன் அதற்கு அந்த பெண்மணி நான் இப்போதுதான் முதல் முறையாக வங்கிக்கு வருகிறேன் நான் எனது வங்கிப் பரிவர்த்தனைகளை ஆன்லைன் மூலம் செய்து வருகிறேன் என்று விளக்கம் சொன்னார். என் அம்மா தான் என்று பதில் சொன்னார். அதன் பிறகு தேதி என்று குறிப்பிட்ட இடத்தில் இன்றைய தேதியை எழுதுங்கள் என்று சொன்னேன். உடனே இன்றைய தேதி என்று யோசித்து விட்டு செல்பேசியை பார்த்து தேதியை நிரப்பினார். தேதி கிழமை கூட அவருக்கு தெரியவில்லை என்று தெரிந்து கொண்டேன்.

அதன் பிறகு வங்கிக் கணக்கு உள்ளவர் பெயர் என்ற அவர் அம்மாவின் பெயரை எழுதச் சொன்னேன். அதன் பிறகு வங்கிக் கணக்கு என்ற இடத்தில் வங்கிக் கணக்கு எண்ணை நிரப்பச் சொன்னேன். அதற்கு பிறகு எவ்வளவு பணம் என்பதை எண்ணால் எழுத்தால் எங்கு எழுத வேண்டும் என்று சுட்டிக் காட்டினேன் .அதேபோல் அவர் கையெழுத்து போட வேண்டிய இடத்தையும் காட்டியதும் கையெழுத்து போட்டு பணம் கட்ட எடுத்துப் போனார். இன்றைய தலைமுறைக்கு படிப்பறிவு இருக்கிற அளவுக்கு பொது அறிவு இல்லையோ என்னவோ தெரியவில்லை.

பொதுத்தேர்வுகளுக்கான பயிற்சி நிலையங்கள் புற்றீசல் போல் எங்கும் வியாபித்து இருப்பது இவர்களைப் போன்ற கிணற்றுத் தவளைகளை நம்பி தான் என்பது மட்டும் எனக்கு புரிந்தது.

ஒரு லாரியின் பின்னால் நண்பரே என் வளர்ச்சியை பார்த்து பொறாமை படாதீர்கள். இதற்காக நான் செய்த முயற்சியை பாருங்கள் என்று எழுதி இருந்தது. யோசித்துப் பார்த்தால் அதுதானே உண்மை.