பெருந்தூரப் பயணம் என்று
பேருந்தில் அமர்ந்தேன் அன்று...!

நான் மட்டும் சுகமாய் செல்லும்
மனம் மட்டும் மேலோங்கி நிற்க,
எனது அருகின் இருக்கையில்
எவரும் அமராமல் மனம் தடுக்க,
வருகின்ற பயணிகள் எவர்க்கும்
தருகின்ற பதிலால் தடுத்தேன்...!

"பக்கத்தில் ஆள் வருகிறாரா...?"
பெரியவர் கேட்ட கேள்விக்கு,
வெட்கத்தை விட்டு பொய்யாய்
வருவதாய் சொன்னது என் வாய்...!
நகர்வதாய் நிழல் சொன்னதால்
நிம்மதி வந்தது பெருமூச்சாய்...!

எடுப்பாய் உடையில் வந்தவர்
மிடுக்காய் அமரப் போனார்...!
சிரிப்பாய் சொன்ன பொய்யால்
மறுப்பாய் ஒன்றும் சொல்லாமல்
விருப்பாமாய் மாறி அமர்ந்தார்...!

எத்தனை பேரை தடுப்பது இப்படி..?
அத்தனை இடமும் நிரம்பிடவே...
அழுக்கு உடையில் வந்த இளைஞன்
எனக்கு அருகில் கூடையை வைத்து,
தனக்கு இருக்கை உறுதி செய்தான்..!

கூடை கொடுத்தது துர்நாற்றம்...
வாடை வீசிட வினை நொந்தேன்...!
இத்தனை பேரைத் தடுத்ததனால்,
சித்தம் அற்பத்தன மாகியதால்,
பித்தம் பிடித்தவன் போலானேன்...!

சட்டென மாறிய சூழ்நிலையில்
வெற்றிட மாய் ஆனது பேருந்து...!
முன்னே இருந்த பேருந்து தான்
முந்திப் போகுது எனக்கேட்டு,அதில்
முந்தியடித்து ஏறினர் எல்லோரும்...!

கூடை வைத்தவன் கூப்பிட்டான்...!

கூடை கொடுங்கள் போகின்றேன்...!
அந்த பேருந்து போகிறது ....!
நாற்றக்கூடையை தொடாது இருக்க
மாற்றுவழி வேறு இல்லை என்று, தூக்கி கொடுத்தேன் விருப்பமின்றி..!

கூடை பெற்றவன் கூறுகிறான்...!

நீங்களும் வாருங்கள் என்னுடன்,
இரு இடங்கள் போட்டு விட்டேன்...!
மறு வார்த்தை சொல்லும் முன்,
மடை திறந்து வரும் நீர் போல
விழி மடல் நிறைந்து நீர் வந்தது...!

யாரை அழுக்கென நினைத்தேனோ...
இப்பயணம் யாரோடு போவது இனிக்காதென நினைத்தேனோ...

இடம் போட்டு அழைக்கின்றான்...!
வடம் போட்டு இழுத்த தேர்ஆனேன்...!

படிக்கும் பள்ளியும் கல்லூரியும்
பாடம் நடத்தி தேர்வு வைக்கும்...!
வாழும் வாழ்க்கைப் பள்ளியோ
தேர்வு வைத்து பாடம் சொல்லும்...!

நாளும் சந்திக்கும் எந்த மனிதனும்,
ஏதோ பாடம் சொல்லிக் கொடுக்க
இறைவன் அனுப்பிய வரமென்று,
நம்பிக்கை நமக்கு வரவேண்டும்...!

சிலமணி நேர என் பயணத்தில்...
நான் அவனருகே அமர்ந்திருக்க...
அங்கு துர்நாற்றம் அடிக்கவில்லை...!
நல்ல மனதின் மணம்தான் வீசியது..!!