அழகாய் தானே இருக்கிறது
எல்லாமும்

கைகுவிக்கத் தேங்கிய மழை
எனக்காக பெய்தது தானே

பனித்துளி தெறிக்க தாவும்
வெட்டுக்கிளிகளின்
விசிறிப் பிசிறல்கள்
உடைந்த வானவில்
கண்ணாடி வளையல்கள்
என வரித்துக் கொண்ட
நிழற்சட்டை உதிர்ந்தது
பொலிவேற்றம் என்பதில்
யவ்வனம் ஒரு
ஜிகினா பொன்மினுக்கு

மஞ்சள் வெயிலில் உலரும்
வெண் பருத்தித் துணிகள்
வலசைப்பறவைகளாய்
இளைப்பாறும் கொடியில்
கண்ணத்தை இழைத்தபடி
வாசிப்பது இசையா பேச்சா
என்ற குழப்பம் இயல்பானது தானே

அப்போதிருந்தாய் நீ
என்பதும் எப்போது இல்லாதிருந்தாய்
என்பதும் ஒன்று தானே?

விரல் தவறவிட்ட வெறும்பொழுதின்
அடர்த்தி
உறங்கவொட்டாமல் விரட்டும்
சாமக்கோடாங்கியின்
சாம்பல் புழுதியென
புலர்வெளிச்சம்
மார்கழிக் கால்கள் வரைந்த
சித்திரங்கள்
பூசனிப்பூவின்றி இன்னும்
கிடக்கின்றதே அசங்காமல்
ஒரு நீலவெல்வெட்டில் பொதிந்த
பொக்கிஷமாய்

இங்கே தானே கிடக்கிறது
அந்த வாழ்க்கை
சப்பரத்தட்டில்
உறங்கிக்கொண்டிருக்கும்
மணி போல
வடம் பற்ற கினுங்காதா?

புளியமுத்துகளையும்,
முனை மழுங்கிய தட்டாங்கற்களையும்
மாடக்குழியின்
விளக்கின் பின்னால்
மறைத்து வைத்திருக்கும் சிறுமி
போல
நிறை வெளிச்சத்தில் மறையும்
நம் சேகரங்களை
கண்டடைந்தது போல
பொழுதுகளை வாய்க்கச்
செய்கிறது தானே வாழ்க்கை?

எனக்கென்ன அலுப்பு
இருந்து விடப் போகிறது?
எனக்கானதையும்
உனக்கானதையும்
வாழ்க்கை
சரியாகவே
பிரித்துக் கொடுத்திருக்கும்போது
ஒன்றிரண்டு புளியமுத்துகள்
உனக்கு அதிகம்
வரும் பட்சத்தில்
நான் மறைத்து வைத்திருந்த
பொரிவிளங்காய் உருண்டையின்
இனிப்பை
மனசெங்கும் தடவி
மருந்தாக்க இயல்கிறதே
இந்த வாழ்க்கையின் உதவியினால்?
என் கதவுகளை
பிறாண்டும்
எதிர் வீட்டு ஜிம்மியும்
விடாமல்
உன்னை துரத்தும்
’மோதி’யும்
தனக்குத் தெரிந்ததையே
செய்தன
தத்தமது வாழ்க்கைகளைப் போல