அந்த வீடு…

கல்லூரி நண்பர்களோடு சாயங்காலம் ஒவ்வொரு தெருவாகக் கடந்து
சைக்கிளில் அரட்டைப் பயணம் போவது வழக்கம். என்னுடைய
பகுதிக்குச் செல்லும் பஸ்ஸில் ஏற்றிவிட வரும் நண்பர்களிடம், இது
கடைசி பஸ் என்று ஒவ்வொரு பஸ்ஸையும் காண்பித்து ஏற முனைவேன்.
படிக்கட்டில் ஏறவிட்டுச் சட்டையைப் பிடித்து இழுப்பார்கள், நால்வரும்.
வெங்கடேஷ், லெனின், ராஜேஷ், சுந்தர்ராஜன். என்ன பேசுவோமோ…
சிரித்துச் சிரித்தே இருட்டிவிடும்.
அப்படியொரு சாயங்காலம். சைக்கிளின் பின்னால் உட்கார்ந்து பாடிப்
பாடி, வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே வந்தேன்.
எப்போதும் வராத பாதை. இது புதிய தெருவாக இருந்தது. எதேச்சையாக
மேலே பார்த்தேன். முதல் மாடி… மரச்சட்ட பால்கனி. இதற்குமுன்
பார்த்திருக்கிறேன். வந்திருக்கிறேன். அந்த வீடு…
சட்டென்று ராஜேஷின் தோளை அழுத்தினேன். சைக்கிள் நின்றது.
“என்னாச்சுடா?” என்றான். “கிளம்பு… ஒண்ணுமில்ல…” என்றேன்.
உண்மையில், நிறைய இருந்தது, அந்த வீட்டில்.
*
ஐந்தாம் வகுப்பு. மாவட்ட அளவில் நடந்த பாட்டுப்போட்டியில், முதல்
பரிசு கிடைத்திருந்தது. அதை வாங்க, டீச்சர் துணையோடு சென்று, விழா
நீண்ட நேரம் ஆகிவிட்டால், என்னுடைய பகுதிக்குச் செல்லும் கடைசி
பஸ்ஸும் இருக்காது. அதனால் டீச்சர் வீட்டிலேயே தங்கும்படி ஏற்பாடு.
அந்த வாட்டர் ஃப்ளாஸ்க் பரிசை விட, மைக்கில் என் பெயர்
சொல்லப்பட்டு, வெட்டவெளி மைதான ஸ்பீக்கரில் சத்தமாகக் கேட்ட
சந்தோஷம்.
விழா முடிய இரவு ஒன்பது மணி ஆனது. டீச்சரோடு அவரது வீட்டுக்கு
வந்தேன். மரப்படி ஏறி வீட்டில் நுழைந்த மறு நிமிஷமே, ஹாலில் உட்கார
வைத்து, சுடச் சுட மெல்லிசாய் எண்ணெய் கொஞ்சம் அதிகம் விட்ட
நான்கு தோசை. எட்டு மணி நேரப் பசி நன்றி சொல்லியது, என்னிடம்.
நான் டீச்சரிடம் நன்றி சொன்னேன்.

நாளை ஆங்கிலத் தேர்வு. “புக் வெச்சிருக்கேல்ல… கொஞ்சம் படிச்சிட்டுத்
தூங்கு!” என்று சொல்லிவிட்டு ஹாலை ஒட்டியிருந்த குட்டி அறை ஒன்றில்
எனக்கு படுக்கை கொடுத்துவிட்டுப் போனார்.
புத்தகம் எடுத்து படிக்கத் திறந்தால், ஆங்கில வார்த்தைகளாகக்
கொட்டிக்கிடக்கிறது. வாசிக்க வாசிக்க, “‘அண்ணே… அண்ணே…
சிப்பாய் அண்ணே’ பாடலைப் பாடிய சுப்பையா வித்யாலயம் பள்ளி,
ஐந்தாம் வகுப்பு ‘ஆ’ பிரிவு, என் குமார் – முதல் பரிசு” என்ற அறிவிப்பும்,
அந்த வெட்டவெளி மைதானம் முழுக்க ஒலித்த கைத்தட்டல் சத்தமும்
திரும்பத் திரும்பக் கேட்டது. ஆங்கிலப் புத்தகத்தை மூடிவிட்டேன்.
விளக்கணைத்துப் படுத்தேன்.
ஆமாம்… இந்த வீட்டில் வேறு யார் இருக்கிறார்கள்?
யோசித்துக்கொண்டே தூங்கிவிட்டேன்.
பரீட்சை நாள் போலவே இல்லாத மன நிலையில் விடிந்தது. நானாக
எழுந்திருக்கவில்லை. அந்த வீட்டில் கேட்ட சிரிப்புச் சத்தம் என்னை
எழுப்பிவிட்டது.
தயங்கித் தயங்கி ஹால் கடந்து, அந்தச் சமையலைறையிடம் சென்றேன்.
சமையல் திண்டில் அடுப்பில் ஏதோ செய்துகொண்டிருந்த டீச்சர்.
சாதாரண வீட்டுப் புடவை, அவசரமாக இடுப்பில் சொருகிவிட்டபடி.
எப்போதும் அடுக்கடுக்காய் ஜடை விழும் முடி, மொத்தமாய் ஒரே
முடிச்சில் கழுத்தின் பின்னால் சீரில்லாமல் தொங்கிக்கொண்டிருந்தது.
இன்னும் குளிக்காத வியர்த்த முகம். ஆனால், அவ்வளவு பிரகாசம்.
தரையில் உட்கார்ந்திருந்த, சாயம் போன நீல நிற லுங்கியும், வெள்ளை
முண்டா பனியனும் போட்டிருந்த அந்த நடுத்தர வயது ஆணைப்
பார்த்தும், எதிரிலிருந்த ஆறு வயதுப் பெண்ணைப் பார்த்தும் “இருங்க…
இருங்க… பறக்காதீங்க” என்றார்.
சிரிப்புக்கு நடுவில்தான் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். அதிகாலையிலேயே
புதிதாக பூமியில் முளைத்தவர்கள்போல் இருந்தார்கள்.
டீச்சர் கொடுத்த பல்பொடி டப்பாவை எடுத்துக்கொண்டு,
சமையலறையின் பக்கவாட்டில் மூன்று படிகள் இறங்கி, வெளிச்சமான
முற்றம் வந்தேன். இங்கிருந்தும் தெரிகிறது அந்தக் கொண்டாட்டம்.

டீச்சர் தன் கையால் காஃபி போட்டு டம்ளர் நிறைய கொடுத்து,
அவர்களோடு சேர்ந்து என்னையும் உட்காரச் சொன்னார்கள்.
“தேங்ஸ் டீச்சர்” என்று சொல்ல வரவில்லை. “தேங்ஸ்” என்றேன்.
டீச்சர் தன் கணவரிடம் கிண்டலாகப் பேச, அவர் டக்கென்று டீச்சரின்
கையை இழுக்க, அந்த வேகத்தில் கணவரது தோளில் இடித்து அவரது
மடியில் டீச்சர் விழ, எதிரில் உட்கார்ந்திருந்த பெண்ணும் முட்டி போட்டு
ஓடி, அவர்கள் மீது பாய… மூவரும் கொட்டித் தீர்த்துக்கொண்டிருந்த
அன்பில், நான் திக்குமுக்காடிக்கொண்டிருந்தேன்.
யார் இவர்கள்? இந்த நாள் ஆரம்பிக்கப்போகிறதே என்கிற பதற்றம்,
காலைக் கவலை இல்லாமல்…
மாடியிலிருந்து எட்டிப் பார்த்தால், தெருவில் போகிறவர்கள் முகங்களில்
கலக்கம் தெரிகிறது. ஆனால், இந்த மூவரும் ஏதோ அன்புக் கிரகவாசிகள்
போல் செல்லமாக அணைத்துக்கொண்டு, இடையே இரண்டு முத்தச்
சத்தம்… யார் யாருக்குக் கொடுத்தார்கள் என்று தெரியவில்லை.
இந்தக் காட்சியெல்லாம் என் கண்களுக்குப் புதிது.
டீச்சரோடு காலையில் பள்ளிக்குக் கிளம்பும்போது புதிதாக
மாறியிருந்தேன்.
இன்றைக்கு எந்தப் பரீட்சையாக இருந்தாலென்ன? உலகத்தில் வாழத்
தகுதியான ஒன்றை அந்த வீட்டில் பார்த்துவிட்டேன்.
பரீட்சை பயம் போய்விட்டது. அன்பை எங்கேனும் நேருக்கு நேர்
பார்த்துவிட்டால் போதும். எந்தப் பயமும் போய்விடும்.
டீச்சர் எனக்குச் சில அடிகள் முன்னால் போய்க்கொண்டிருந்தார்.
அடுக்கடுக்காய் ஜடை, பூக்கள் வரைந்த பச்சை நிற சில்க் சாரி, தோளில்
மாட்டாமல் கையில் சுற்றிக்கொண்ட வெள்ளை நிற தோல் பை. கொஞ்சம்
வேகமான நடை. எப்போதும் பள்ளியில் பார்க்கும் டீச்சர் தோரணை இது.
காலையில் அந்த வீட்டின் சமையலறையில் நான் பார்த்த அந்தத் தேவதை
ரூபம் நினைவுக்கு வர, இரண்டு அடி முன்னால் ஓடிச்சென்று டீச்சருடன்
நெருங்கி நடந்தேன்.

ராஜேஷ் பஸ் ஸ்டாப்பில் இறக்கிவிட, நண்பர்கள் கையசைக்க, வந்த
கடைசி பஸ்ஸில் ஏறி, எப்போதும்போல் கடைசி சீட்டில்
ஒட்டிக்கொண்டேன். இரவுக் காற்று பஸ் முழுக்க ஆக்கிரமித்தது.
அந்த வீட்டில் இப்போது டீச்சர் குடும்பம் இல்லை. யாரோ இருப்பார்கள்.
நிச்சயமாக, இப்போதும் அது முத்தச் சத்தம் ஒலிக்கும் வீடாகத்தான்
இருக்கும். காலையிலேயே கிண்டலும் கொஞ்சலும் நிறைந்த
சமையலறையாகத் தான் இருக்கும் என்று தோன்றியது.