People cannot change their habits,

without first changing their way of thinking.

ஒருபோதும் அணியாத ஆடைகள், ஆரம்பப் பள்ளியின் பாடப்புத்தகங்கள், பல வருடங்களாக விளையாடாத பொம்மைகள், இவற்றில் பெரும்பாலானவற்றை நாம் மறந்தே போயிருப்போம்… ஆனாலும் அப்புறப்படுத்த மனமில்லாமல், உள்ளே திணித்து வைத்திருப்போம். இடத்தை அடைத்துக்கொண்டு இருக்கும் இவற்றை பாதுகாக்க, நாம் ஏன் நம்மை வருத்திக்கொள்ள வேண்டும்?

“நான் எப்பவும் இப்படித்தாங்க…”

“என் அறை அப்படி அலங்கோலமா இருந்தா தாங்க எனக்குப் பிடிக்கும்...”

“இது வீடு. அருங்காட்சி இல்லை. வீடுன்னா இப்படித் தான் இருக்கணும்…”

போன்ற எதிர்மறை உணர்வுகளை, ஒருசிலர் தாமாகவே வளர்த்துக் கொள்வார்கள்.

அறையும் வீடும் ஒழுங்குப்படுத்திய அடுத்த நிமிடம், இந்த எண்ணம் நீர்குமிழி போல் காணாமல்போகும். தேவையற்றப் பொருட்களை அப்புறப்படுத்தியப் பின், மனம் சந்தோஷப்படும்.. ஆக, இச்செயலின் அடிப்படையே, மன நிம்மதி தான்.

“பொருட்களைக் குறைத்து, வீட்டை சுத்தப்படுத்தியப் பின், என் கண்களை என்னால் நம்பவே முடியவில்லை… என் அறை உண்மையிலேயே இவ்வளவு பெரியதா? என்கிறார் திருமதி மகேஸ்வரி.

“என் அறையின் தரையை இப்பொழுது தான் முழுமையாகப் பார்க்கிறேன். எவ்வளவு வெளிச்சத்துடனும் காற்றோட்டமாகவும் இருக்கு… வாவ்..!” என்கிறார் ஐ.டி துறையில் பணியாற்றும் திரு ஜான்ஸன்.

"நான் சீராக வைத்திருந்தாலும், என் குடும்பத்தில் உள்ளவர்கள் மீண்டும் எல்லாவற்றையும் சேகரித்து, இடத்தை அடைக்கிறார்கள்…”

“என் கணவர் கண்காணித்துக் கொண்டே இருப்பார். பொருட்களை தூக்கி எறிய அனுமதிக்கவே மாட்டார்…” என்று பலர் புலம்புவதை நாம் கேட்டிருப்போம். சுத்தப்படுத்தும் விஷயத்தில், குடும்பத்தினர் ஒத்துழைக்காதபோது, எரிச்சலும், மன வருத்தமும் உண்டாகத்தான் செய்யும்.

பெரும்பாலான தாய்மார்கள், தங்களுடையப் பெண்குழந்தைகளின் ஆடைகளை அப்புறப்படுத்த விடமாட்டார்கள். தனக்கு வேண்டாம் என்று ஒதுக்கியவற்றிலிருந்து, “இந்த புடவைக்கு என்ன? இங்கே கொடு, நான் கட்டிக் கொள்கிறேன்..” என்று உருவிக் கொள்வார்கள். எனக்குத் தெரிந்த, ஐம்பது வயது பெண்மணி ஒருவர், கல்லூரி முடித்து வேலைக்குச் செல்லும் தன் மகளின் டீ-சர்ட்டுகளை, “நான் என்றாவது வெளியூர் சுற்றுலா போகும் போது அணிந்து கொள்வேன்” என்று தன் அலமாரியில் திணித்துக்கொள்வார்.

பலர் தங்களுக்குப் பயன்படாத ஆடைகளை, வீட்டின் இளையவர்களுக்கோ, அல்லது வேறு யாருக்காவது தானமாகக் கொடுப்பதை நாம் பார்த்திருப்போம் (நாமும் அதைச் செய்திருப்போம்). பெறுபவருக்கு, அதை அணிந்துக் கொள்வதில் உண்மையில் மகிழ்ச்சியா என்று தெரியாது. ஆனால், நீங்கள் விரும்பிய, தூர எறிய மனமில்லாத, நீங்கள் பொக்கிஷமாக எண்ணிவரும் ஆடையை, அவருக்குப் பரிசளிப்பதாக எண்ணிக்கொள்கிறீர்கள். அவ்வளவே.

உங்களால் பயன்படுத்த முடியாத பொருட்களை அடுத்தவருக்குக் கொடுப்பது ஒரு நல்ல யோசனை தான். இது சிக்கனமான செயலும் கூட. ஆனால், உங்களுக்கு அவற்றை விட்டு விலக மனமில்லாத ஒரே காரணத்தினால், பிறர் மீது திணித்து, அதை வேண்டாம் என்று சொல்லமுடியாத குற்ற உணர்வுக்கு அவர்களை ஆளாக்குவது தவறு. உடன் பிறந்தவரானாலும், உறவினரானாலும், நண்பர்களானாலும் , பெற்றோர்களேயானாலும், அனைவருக்கும் இது பொருந்தும்.

உங்களுக்கு வேண்டாத ஒரு பொருள், உங்கள் குடும்பத்தாருக்கும் வேண்டாம் என்று தான் பொருள். அப்படிக் கொடுக்க விரும்பினால், உங்களின் எந்த ஆடையை அவர்கள் இதற்கு முன் அதிகம் விரும்பினார்களோ, அதை இப்பொழுதுப் பெற்றுக்கொள்ள அவர்கள் தயாரா என்று தெரிந்துகொண்டுப் பகிருங்கள்.

இப்பொழுது, பொருட்களைப் பிரித்தெடுத்து, ஒழுங்குப் படுத்த ஆரம்பிக்கலாமா…

ஒழுங்குப்படுத்தி, துப்புரவாக்கும் வேலையை ஒரு சிறந்த வேலையாக, "special event "ஆக எண்ண வேண்டும். இதை தினசரி செய்யக்கூடாது. தேவையற்றப் பொருட்களை அப்புறப்படுத்தத் தொடங்கும் போது, “எந்த அறையிலிருந்து ஆரம்பிக்கலாம்?” என்பதைவிட, “எந்தப் பொருளிலிருந்துத் தொடங்கலாம்?” என்று சிந்திக்கத் தொடங்குங்கள்.

“இன்று துணிமணிகள்…. “இன்று காஸ்மெடிக்ஸ்…” “நாளை புத்தகங்கள்…” என்று ஆரம்பியுங்கள்.

எதை அன்று தேர்வு செய்கிறீர்களோ, வீட்டின் எல்லா அறைகளிலிருந்தும், அந்தப் பொருள் வேறெங்குமே இல்லாதப் படி, மொத்தமாக ஒரே இடத்தில் குவியுங்கள். “இவ்வளவு வாங்கி வெச்சிருந்தேனா….!” என்று நம்மில் பலர் வியப்பாகப் பார்ப்போம். அதன் பின், இரண்டு விஷயங்களை முடிவு செய்ய வேண்டும்.

1.எதை அப்புறப்படுத்துவது.

2.” இது வேண்டும்” என்று வைத்துக்கொண்டவற்றை, எங்கே வைப்பது.

முதலில் அப்புறப்படுத்துவது.

எதை நிராகரிக்க, எதை வைத்திருக்க என்று முடிவு செய்யும் குழப்பமான கட்டத்திற்குள், இனி தாம் நுழையப் போகிறோம்.

தொடர்ந்து ஆராய்வோம், இணைந்திருங்கள்…

Evolve Encourage Empower !

தொடரும்