- 5 -

வயிற்றினோடு ஆற்றா மகன்!

வெண்ணெய்க்களவு காண்பதற்காகவே கண்ணனாய் அவதரித்த எம்பெருமான் செய்த கூத்துக்களையெல்லாம் ஆழ்வார்கள் பல பாசுரங்களில் அனுபவித்துள்ளனர். இந்தச் சரிதத்தைத் திருமங்கையாழ்வார் சிறிய திருமடலில் மிக விரிவாகவே அருளிச் செய்கிறார். அவ்விடத்துப் பெரியவாச்சான் பிள்ளை வ்யாக்யானம் மிக மிக ரஸமானது.

--------------------- அவன் காண்மின்
ஊராநிரை மேய்த்துலகெல்லாம் உண்டுமிழ்ந்தும்
ஆராததன்மையனாய் ஆங்கொருநாள் ஆய்ப்பாடிச்
சீரார் கலையல்குல் சீரடிச் செந்துவர்வாய்
வாரார்வனமுலையாள் மத்தாரப் பற்றிக் கொண்டு
ஏராரிடை நோவ எத்தனையோர் போதுமாய்ச்
சீரார் தயிர் கடைந்து வெண்ணெய் திரண்டதனை
வேரார்நுதல் மடவாள் வேறோர் கலத்திட்டு
நாராருறியேற்றி நன்கமைய வைத்தனை
போரார் வேற்கண்மடவாள் போந்தனையும் பொய்யுறக்கம்
ஓராதவன்போல் உறங்கி அறிவுற்றுத்
தாரார் தடந்தோள்கள் உள்ளளவும் கைநீட்டி
ஆராத வெண்ணெய் விழுங்கி, அருகிருந்த
மோரார் குடமுருட்டி முன்கிடந்த தானத்தே
ஓராதவன் போல் கிடந்தானைக் கண்டவளும்
வாராத் தான் வைத்தது காணாள் வயிறடித்து, இங்கு
ஆரார் புகுதுவார் ஐயரிவரல்லால்
நீராமிது செய்தீர் என்றோர் நெடுங்கயிற்றால்
ஊரார்களெல்லாரும் காண உரலோடே
தீரா வெகுளியளாய்ச் சிக்கென வார்த்தடிப்ப,
ஆரா வயிற்றினோடாற்றாதான்.

உலகத்தையெல்லாம் உண்டு உமிழ்ந்தவனான எம்பெருமானுக்கு அவற்றையெல்லாம் உண்டபோதும் திருப்தி ஏற்படாமல் - உலகெல்லாம் உண்டுமிழ்ந்தும் ஆராத தன்மையனாய் - வெண்ணெய் உண்பதற்காகத் திருவாய்ப்பாடியில் வந்தவதரித்தான்.

சிறந்த பட்டாடைகளை யணிந்தவளும் அழகிய கால்களையும் சிவந்த வாயையும் கச்சு அணிந்த முலைகளையும் உடையவளுமான யசோதைப் பிராட்டி மத்தை நன்றாகப் பிடித்துக் கொண்டு தன்னுடைய இடை நோகும்படியாக வெகுநேரம் தயிர்கடைய, வெண்ணெய் திரண்டது. இப்படிச் சிரமப்பட்டுத் தயிர் கடைந்ததால் வேர்வை அரும்பப் பெற்ற முகத்தை உடையவளான யசோதை அந்த வெண்ணெயை வேறோர் கலத்திட்டாள். அதாவது வெண்ணெயை வழக்கமாக வைக்கக் கூடிய பாத்திரத்திலேயே இட்டு வைத்தால் கண்ணன் அதைத் திருடி உண்டுவிடுவான் என்பதை அறிந்தவளாகையால் அவன் அறியாதபடி(?) வேறோர் கலத்திலே வெண்ணெயை வைத்தாளாம்.

இங்குத் திருமங்கையாழ்வாருடைய பாசுரம் ஒன்று நினைவுக்கு வருகிறது.

மையார் தடங்கண் கருங்கூந்தல் ஆய்ச்சி மறையவைத்த தயிர்
(பெரிய திருமொழி 5-1-5)

இவன் அறியக் கூடாது என்பதற்காக யசோதைப் பிராட்டியானவள் இவற்றையெல்லாம் மறைத்தே வைப்பாளாம். இங்குப் பெரியவாச்சான் பிள்ளை
“அவனறியாததோரிடம் தேடி வைக்குமாய்த்து. சாந்துப் பரணியிலே தயிரை வைக்குமாய்த்து”

என்றருளிச் செய்துள்ளது மிகவும் ரஸமானது. சந்தனம் வைக்கும் பாத்ரத்தில் வெண்ணெயை வைப்பாள் என்கிறார்.

அதற்குப் பிறகு ‘நாராருறியேற்றி’ - விரலையும்கூட நுழைக்க முடியாத ஒரு உறியிலே அந்தப் பாத்திரத்தை மிகவும் சிரமப்பட்டு ஏற்றி வைத்தாளாம். எப்படி வைத்தாள் என்னில் ‘நன்கமைய வைத்ததனை’ - மிகவும் பாதுகாப்பாக, எவரும் திருட முடியாமல், உறியை நன்றாக முடிந்து கள்ளக் கயிறு உருவி வைத்தாள். கள்ளக் கயிறு உருவுகையாவது வைப்பவர்களுக்கு மட்டுமே அவிழ்க்கத் தெரிந்த முறையில் ஒரு முடிச்சு போடுதல். வெண்ணெயை அப்படிப் பாதுகாப்பாக வைத்த யசோதையை ‘போரார் வேற்கண் மடவாள்’ என்று வர்ணிக்கிறார் ஆழ்வார். இங்கு இவள் கண்ணை வர்ணிப்பதற்குக் காரணமென்ன என்பதற்கு

‘எங்கேனும் வைக்கிறபோது இவன் காண்கிறா னென்று பரகுபரகு என்று இவள் பார்க்கும்படி’

என்பது பெரியவாச்சான்பிள்ளை அழகாக அருளிச் செய்யும் சமாதானம்.
இப்படி வெண்ணெயை மிகவும் பத்திரமாக(?) அவள் வைத்து விட்டு அங்கிருந்து போகும்வரை அங்கேயே இருந்த கண்ணன் உறங்கிக் கிடப்பது போல் பாசாங்கு செய்தான். உண்மையில் வெண்ணெயில் ஆசையில்லாமல் இவன் அப்படிச் செய்யயில்லை. வெண்ணெய்க் கலங்களை உறிகளிலேயிட்டு யசோதை செல்லுமளவும் பதறாமல் அமைதியாக இருந்துவிட்டுப் பிறகு ஸாவகாசமாக வெண்ணெய் உண்ண வேண்டும் என்ற நினைவினால் அன்றோ அவன் ஒன்றுமே தெரியாதவன்போல் பொய்யுறக்கம் உறங்குகிறான்! ‘விரையாதே வெண்ணெய் விழுங்கும் விகிர்தன்’ அன்றோ அவன்! வெண்ணெய் உண்பதில் பதற்றத்தினால் யசோதை செல்வதற்கு முன்னமே அவசரப் பட்டு வெண்ணெயை விழுங்க முயன்றால் அகப்பட்டுக் கொள்வோமென்று கருதி ஆரப் பொறுத்து இருந்தான். அவள் சென்றவாறே அறிவுற்று எழுந்தான். உண்மையிலேயே உறங்கியவர்கள் எழுவதுபோலவே சோம்பல் முறித்து, கொட்டாவி விட்டுக் கொண்டு எழுந்தான். அவளே திடீரென்று திரும்பி வந்தாலும்கூட ‘உறங்கிக் கிடந்தவன் இப்போது தான் எழுகிறான்’ என்று அவளுக்குத் தோன்றும்படி இருந்தான்.

பிறகு வெண்ணெய்க் குடத்திலே கையையிட்டான் தடம் தோள்கள் உள்ளளவும் கை நீட்டினான். குடத்திலே எவ்வளவு நீளம் கை புகுகிறதோ, அவ்வளவு அதிகமாக வெண்ணெய் கிடைக்கும் என்ற அறியாமையால் தோள்கள் வரை கையைக் குடத்தில் நுழைத்து விட்டானாம். “தோள்கள் வரை கையிட்டான் என்பது எப்படித் தெரிந்தது?” என்று நஞ்சீயர் பட்டரைக் கேட்க, பட்டர் “இவன் தோள்களில் அணிந்திருந்த சந்தனம் குடத்தின் விளிம்பிலே ஒட்டிக் கொண்டிருந்தது போலும்!” என்று வேடிக்கையாக அருளிச் செய்தாராம். அப்படிக் கையை நுழைத்து வெண்ணெய் முழுவதையும் எடுத்து வாரி விழுங்கினான். பிறகு அருகிருந்த மோரார் குடம் உருட்டினான். வெண்ணெயை உண்டானாகில் மோர்க்குடத்தை உருட்டியது எதற்காக என்பதைச் சென்ற கட்டுரையில் கூறினோம்.

இந்தத் திருவிளையாடல்களெல்லாம் ஆனபின்பு யாராவது பார்த்துவிடப் போகிறார்களே என்று பதறி விழுந்தான் கண்ணன். அவனுடைய அத்ருஷ்டம், முன்பு எங்கே பொய்யுறக்கம் உறங்கிக் கிடந்தானோ அதே இடத்தில் விழுந்தான்.

(முன் கிடந்த தானத்தே) “களவு கண்டான் என்று சொல்லிலும் “படுக்கையோடேயோ எழுந்திருந்து களவு கண்டது” என்று சொல்லும்படி கால் போட்டவிடத்தே கால் போட்டு கை போட்டவிடத்தே கை போட்டுக் கிடந்தபடி”

என்பன வ்யாக்யான ஸ்ரீஸூக்திகள். இப்படி ஒன்றுமே தெரியாதவன்போல் மறுபடி சயனித்துக் கொண்டு உறங்குவதாகப் பாசாங்கு செய்தான். வெண்ணெய் என்ற பொருளைப் பற்றிய நினைவு கூட இவனுக்கு இல்லை என்று சொல்லும்படியாகக் கிடந்தான். இவன் உருட்டின மோரானது இவனுடைய படுக்கையில் வழிந்து ஈரமாக்கிய போதும் கூட அதை உணராதவன் போல, படுத்துக் கொண்டிருந்தான். இவன் இப்படிக் கிடந்ததனாலேயே யசோதைக்கு ஸந்தேஹம் ஏற்பட்டு விட்டது. மோர்க்குடம் உருண்டு படுக்கை நனைந்திருக்கச் செய்தேயும் அதையறியாமல் கண்ணன் படுத்துக் கொண்டிருக்கிறபடியால் இவன் ஏதோ விஷமம் செய்திருக்கிறான் என்று தெரிந்து கொண்டாள். வந்ததும் வராததுமாக உறியைச் சென்று பார்த்தாள். தான் வைத்த வெண்ணெயைக் கண்டிலள்.

உடனே ‘வயிறடித்து’ - வெண்ணெய் களவு போயிற்றே என்ற வருத்தத்தினால் யசோதை வயிறடித்தாளல்லள். இவ்வளவு வெண்ணெயை உண்டால் இக்குழந்தைக்கு இது ஜரிக்காதே என்று வயிற்றிலே அடித்துக் கொண்டாள்.

‘இங்கு ஆரார் புகுதுவார் ஐயர் இவரல்லால், நீராம் இது செய்தீர்’ - கோபத்தின் மிகுதியால் தன் பிள்ளையை ‘ஐயர்’ என்றும் ‘நீர்’ என்றும் அழைக்கிறான். “உம்மைத் தவிர வேறு யார் வெண்ணெயைத் திருடுவார்கள்?” என்று கோபத்துடன் கேட்டாள்.

‘ஓர் நெடுங்கயிற்றால்’ - யசோதை கட்டியது சிறிய கயிற்றினால்தான். ஆனால் இவன் திருமேனி ஸ்பர்சத்தாலே பெருமை பொருந்திய கயிறாகையாலே அது நெடுங்கயிறு. ‘ஊரார்கள் எல்லாரும் காண’ - இவன் இப்படி கட்டவும் அடிக்கவு மாம்படி எளியனாக இருக்கும் இருப்பை எல்லோரும் காணும்படியாக, ‘உரலோடே சிக்கென ஆர்த்து அடிப்ப’ - உரலோடு கட்டி அடிக்கவும் செய்தாள். அப்போது கண்ணன் என்ன செய்தான்? ‘ஆராவயிற்றினோடு ஆற்றாதான்’ அப்போதும் இவனுக்கு வெண்ணெயைப் பற்றியே நினைப்பு.

‘பெரிய திருநாளிலே சிறைப் பட்டிருப்பாரைப் போலே வெண்ணெயும் பெண்களும் ஆழிமோழையாய்ச் செல்கிற அமளியிலே நாம் புகுந்திருப்பதே’ என்றிருந்தான்.
என்பன வ்யாக்யான ஸ்ரீஸூக்திகள். அதாவது வைகுண்ட ஏகாதசி போன்ற பெரிய உத்ஸவம் நடைபெறும்போது சிறையிலடைக்கப்பட்ட திருடன் ஒருவன் ‘நாம் சிறையில் இருக்கிறோமே’ என்று வருந்துவானாம். வைகுண்ட ஏகாதசியன்று சிறையில் இருக்கிறோமே என்ற எண்ணத்தால் அல்ல. ‘ஊரே இப்படிக் கோலாகலமாக இருக்கும் போது நாம் வெளியிலிருந்தால் எவ்வளவு கொள்ளை யடித்திருக்கலாம்! இப்போது ஒன்றும் செய்ய முடியாமல் சிறையில் கிடக்கிறோமே!’ என்றல்லவோ வருந்துவான். அதுபோலக் கண்ணனும் “திருவாய்ப்பாடிப் பெண்கள் அனைவரும் நம்வீட்டு வாசலில் திரண்டிருக்கும் போது நாம் இப்படி ஒன்றும் செய்யமுடியாமல் கட்டுண்டு கிடக்க நேர்ந்ததே! இப்போது வெளியிலிருந்தால் எவ்வளவு வெண்ணெயை நாம் களவு செய்திருக்கலாம்!” என்று வயிறெரிந்து கிடந்தானாம்.

வயிற்றினோடாற்றாதான் என்பதற்கு சற்று வேறுவிதமாகவும் விளக்கம் அளித்துள்ளனர் வேறொரு பாசுரத்தின் வ்யாக்யானத்தில்:

மண்ணுண்டும் பேய்ச்சி முலையுண்டும் ஆற்றாதாய்
வெண்ணெய் விழுங்க வெகுண்டு ஆய்ச்சி கண்ணிக்
கயிற்றினால் கட்டத் தான கட்டுண்டிருந்தான்
வயிற்றினோடாற்றாமகன். (மூன்றாம் திருவந்தாதி 91)

இப்பாசுரத்திற்கு ஸ்ரீ காஞ்சீ ஸ்வாமி அருளிய திவ்யார்த்த தீபிகை உரையை அப்படியே அனுபவிப்போம்:

“இதில் ‘வயிற்றினோடு ஆற்றா மகன்’ என்றருளிச் செய்த அழகை என் சொல்வோம்? எத்தனை பொருள்களை யிட்டு நிரப்பினாலும் நிரம்பாதே ‘இன்னமும் ஏதேனும் கிடைக்குமோ? இன்னமும் ஏதேனும் கிடைக்குமோ? இன்னமும் ஏதேனும் கிடைக்குமோ?’ என்றே எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் வயிறு ஆகையாலே அதை வைத்துக் கொண்டு பரிக்கமாட்டாத மகன் என்றவாறு. அவன் இப்படிப்பட்ட வயிறு படைத்தவன் என்பது எங்ஙனே தெரிகிறதென்ன, முன்னடிகளில் அருளிச் செய்கிறார். உலகங்களை யெல்லாம் அமுது செய்து பார்த்தான்; அதிலும் வயிறு திருப்திபெறவில்லை; பெற்றதாய் போல் வந்த பேய்ச்சியின் பெரு முலையைச் சுவைத்து உண்டு பார்த்தான்; அதிலும் திருப்தி பெறவில்லை; ஆய்ச்சிகள் உறிகளிலே சேமித்து வைத்த வெண்ணெயெல்லாம் வாரி யுண்டான்; ஒன்றிலும் திருப்தி பெற்றிலன். வெண்ணெய்க் களவு செய்த குற்றத்திற்காக கண்ணிநுண் சிறுத் தாம்பினால் கட்டுண்டது ஒன்றினால் திருப்தி பெற்றானத்தனை!
இப்பாசுரத்திற்குப் பெரியவாச்சான் பிள்ளை அருளிச் செய்துள்ள வ்யாக்யானத்தில்,

(வயிற்றினோடாற்றாமகன்) இதுக்குப் பிள்ளை உறங்காவில்லிதாஸர் “வயிற்றை வண்ணானுக் கிட்டாலோ!” என்று பணித்தார்.

ஏன்ற ரஸோக்தி காணப்படுகிறது. அதாவது துணிகளை வெளுப்பதற்கு வண்ணான் உபயோகப்படுத்தும் சால் (பானை) மிகப் பெரிதாக இருக்கும். அதனுள் எவ்வளவு துணிகளை இட்டாலும் கொள்ளுமளவிற்குக் கஞ்சி இருந்து கொண்டே இருக்குமாம். எவ்வளவு இட்டாலும் நிரம்பாத கண்ணனுடைய வயிற்றை வண்ணானுக்கு உபயோகப்படும் சாலாகக் கொடுத்துவிடலாம் என்பராம் பிள்ளை உறங்காவில்லி தாஸர். இன்றைக்கும் மிக அதிகமாக உண்பவனைப் பார்த்து “உனக்கு இருப்பது வயிறா? வண்ணான் சாலா? என்று கிண்டலாகக் கேட்கும் வழக்கம் இப்படித் தான் ஏற்பட்டது போலும்!