மார்கழி இசை மஹோத்ஸவம்: கேட்டதில் பிடித்தது

ஜாங்கிரி, ஜிலேபி, பாதுஷா, அதிரசம், மைசூர்பாக், லட்டு, குலாப்ஜாமுன் ....... ஒரு இன்னிப்பு தித்திப்பு பயித்தியத்திடம் இதில் எது பிடிக்கும் என்று கேட்டால், என்னைப் பொருத்த வரையில், கர்நாடக இசை விஷயமும் அதே மாதிரி தான்!

எல்லாமே பிடிக்கும், எல்லாமே வேண்டும், புசித்து முடித்த பிறகு இன்னும் கொஞ்சம் வேண்டும்!

இந்த ஆண்டு சென்னை இசை சீசனும் எனக்கு அப்படித்தான் இருந்தது. பெரும்பாலான நாட்களில், நானும் என் மனைவியும் மிகச் சிறந்ததைக் கேட்டோம் என்று நினைத்துக்கொண்டு கச்சேரி அரங்கை விட்டு வெளியேறுவோம், மறுநாள், நாங்கள் திரும்பி வந்து புதிய கச்சேரி கேட்கும் வரை. பார்த்தால் புதிய கச்சேரி புதிய இனிமை இன்னும் இனிமையாக இருப்பதைப் பார்ப்போம்.

இனிப்பைப் போல, இந்தப் புதிய இனிய கச்சேரி முந்தைய ரசனையை (நினைவகத்தை) அறவே அழித்துவிடாது. நம்பமுடியாத உயர்தர இசை, அமர்வுக்குப் பிறகு அமர்வு, நாளுக்கு நாள் இதுபோன்ற வழக்கமான தொடர்ச்சியில் ஆச்சரியம் மட்டுமே நிலைத்தது.

எதைச் சொல்வது? எதைப் புகழ்வது?

விக்னேஷ் ஈஸ்வரின் காம்போஜியைப் பாடல் ஒரு தூய்மையான, பாரம்பரிய இசையை மிகச் சிறப்பாகப் பாடியது போலிருந்தது. மேலும், அது, மூன்று எட்டுத்தொகைகளிலும் (octaves) சர்க்கரைப் பொங்கல் இனிப்பு போலே இருந்தது.

அடுத்த நாள், ராமகிருஷ்ணன் மூர்த்தி மோகனத்திலும் ரீதிகௌளையிலும் இரட்டை ராகப் பல்லவியை வழங்குகிறார், இது இப்படியும், பாட முடியுமா என்று உணரச் செய்தார்!!!.

ஆம், மறுநாள் ரஞ்சனி - காயத்ரி ராகம் தாளம் பல்லவியுடன் சாரங்கா மற்றும் சுத்த சாரங்கத்தில் தென்னிந்திய மற்றும் வட இந்திய பாரம்பரிய இசை அமைப்புகளை இதுவரை கேட்டிராத வகையில் ஒருங்கிணைத்து முழுமையாக நிரம்பிய மண்டபத்தை மெய் மறக்கச் செய்தார். செய்யும் போது பதில் வருகிறது.

மற்றொரு நாள், சாகேதராமன் தனது “கணக்கில் புத்திசாலி”த்தனத்தை ஒரு அமெரிக்க கார்ப்பரேட் துறையுடன் மட்டும் சமர்ப்பித்துவிடவில்லை என்பதைத் தெரியப்படுத்தும் விதமாக அவர் ஸ்வரபிரஸ்தாரங்களைப் பாடியதிலிருந்து தெரிகிறது. ஆமாம், கூட எப்பொழுதும் பக்தி தேன் சொட்டும் இசை.

காயத்திரி வெங்கட்ராகவன், வாகதீஸ்வரி போன்ற அபூர்வ மேளகர்த்தாக்களை எப்படி கைய்யாள வேண்டும் என்று ஒரு வகுப்பே எடுத்து விட்டார்.

வைகுண்ட ஏகாதசியன்று மகாவிஷ்ணுவை வைகுண்டத்தை விட்டு வெளியேறி நாரத கான சபையின் பிரதான மண்டபத்திற்கு வருமாறு அஸ்வத் நாராயண் அழைத்துவிட்டார் என்றால். “அப்படியா, என்கிறீங்களா?”

ஏன், அவரே (விஷ்ணு) சொல்லி இருக்காரே:

नाहं वसामि वैकुण्ठे योगिनां हृदये न च|

मद्भक्ता यत्र गायन्ति तत्र तिष्ठामि नारद||

“நான் வைகுண்டத்தில் வசிப்பதில்லை. நான் யோகிகளின் இதயத்திலும் குடியிருப்பதில்லை. என் பக்தர்களில் எங்கு பாடுகிரர்களோ, நான் அங்கேயேதான் எப்போதும் இருக்கிறேன், நாரதா”

இது எப்படீ?

சந்தீப் நாராயண் (விஷ்ணுவிற்கு இன்னொரு பெயர்), தோடி மற்றும் பெஹாக் ராகங்களில் மீது ஒரு செம்மையான கிளாஸ் எடுத்திவிட்டார்.

குன்னக்குடி பாலமுரளி கிருஷ்ணா பேகதாவை மறுவரையறை செய்கிறார்.

அக்கரை சொர்ணலதா – பார்ப்பதற்கு இதோ இப்போதுதான் ஸ்கூல் ஃபைனல் தேர்வுகளெழுதிவிட்டு வந்தாற்போல் இருக்கும், ஒரு சிறுமி மாதிரி இருந்தாலும், வாசஸ்பதியை கரைத்து என்றோ குடித்துவிட்டாற்போல் அனாயாசமாக ஆலாபனை பண்ணி, தன் புகழுக்கேற்ற அக்கா சுப்புலக்ஷ்மியிடமே “பலே பேஷ்” வாங்குகிறாள்.

இவர்கள் எல்லோருமே வாய்ப்பாட்டுக்காரர்கள். அப்போ பக்க வாத்யம்? என்னான்னு நீங்க கேக்குற மாதிரி இருக்கு.

அசாத்யமான வயலின் வித்வாங்களின் படையே உருவாக்கி வெச்சு இருக்கார் சங்கீத கலாநிதி கன்யாகுமாரி அவர்கள். அதில், விட்டல் ரங்கன், விஸ்வேஷ், அரும்பு மீசை கூட முளைக்காத கமல் கிரண் போன்றோர் தான் பாதி. நாங்களும் சொர்ணலதா மாதிரி ஸ்கூல் ஃபைனல் தேர்வுகள் கூட எழுதும் வயது வரவில்லை போலே தெரிந்தார்கள். ஆனால் வாசிப்பதோ, லால்குடி, எம் எஸ் ஜீ பொன்ற பிரபலங்களை நினைவு படுத்துகிறார்கள்.

எச் என் பாஸ்கர், பீ கே ரகு, ராஜீவ் முகுந்தன் அனந்தகிருஷ்ணன் போன்றவர்கள் பிறக்கும்போதே கைய்யில் வயலினோடே பிறந்திருப்பார்களோ என்று நினைக்க வைக்கிறார்கள்.

லால்குடி கிருஷ்ணனும், விஜயலக்ஷ்மியும் மதிப்பிற்குரிய தம் தந்தையாரிடமிருந்து எல்லா வித்(யா)தைகளையும் கற்றுக்கொண்டு விட்டோம் என்பதை நிரூபிப்பது போன்றே அனாயசமாக கச்சேரி செய்தனர்.

எதைச் சொல்ல?, எதைப் புகழ?

லயத்தின் மீது தங்களின் கட்டுப்பாட்டை மிருதங்க, கஞ்சிரா, கடம், மோர்சிங்க் வித்வான்கள் னிரூபித்திக்கொண்டே இருந்தார்கள். இவர்கள் எல்லோருமே கணக்கு வாத்தியார்களா இருக்குமோ என்று தோன்றுகிறது.

சரி, இந்த இசை விழாவில் இசை மட்டும் தானா?

இல்லவே இல்லை. எத்தனையோ அற்புதமான நடன நிகழ்ச்சிகள் - உதாரணத்திற்கு மதுரை தடாதகை ராணியின் வரலாறு - வில் சிட்டுக்குருவிகள் போல் இருக்கும் குழந்தைகள், என்னமாக ஆடுகிறார்கள்! இதை வெளிநாடுகளிலும் மேடையேற்றப் பண்ண வேண்டும் என்பது என்னுடைய ஆத்மார்த்த அபிப்ராயம். வயது என்பது வெறும் எண் என்பதே என்று சொல்லும் வகையில் பத்மா சுப்ரமணியம் தற்போது பண்ணும் வசுதேவ குடும்பகம் எனும் மியூசிகல், பார்ப்பவர்களுக்கு மயிர்க்கூச்செறிய வைக்கிறது

கதா காலக்ஷேத்தில் பாட்டு ஞானம் எவ்வளவு முக்கியம் என்பதை வலாஜி ராக ஸ்வர வரிசையில் காண்பித்தார் விஷாகா ஹரி.

இயல், இசை மட்டும் இருந்துவிட்டால், நாடகம்?

ஆஹா, ஒரு சாதாரண கதை மூலம் பல பெரிய சித்தாந்தங்களை நமக்கு தருகிறார்கள் காணி நிலம் குழுவினர். அதுவும் பத்தே பத்து நாட்கள் ரிகர்சல்களில்.

எதைச் சொல்ல, எதைப் புகழ?

கேட்டதில், பார்த்ததில் எல்லாமே பிடித்தது! ஒன்றுக்கு மேல் ஒன்று இனிமை!

எனவே, அதிகப்படியான இனிப்பு அசௌகரியத்தை ஏற்படுத்தாதா? என்று கேட்டால், எந்த பிரச்சனையும் இல்லை - சபாக்கள் சமநிலையை சரியாகத்தான் வைத்திருக்கின்றன.

மியூசிக் அகாடமியில் இன்னும் ஆன்லைன் டிக்கெட்டிங்க் இல்லை. ஒருவேளை, அவர்களின் 1929 ஆம் ஆண்டின் மீது காதல் காரணமாகவும் இருக்கலாம். டிஜிட்டல் வாழ்க்கை முறையில் இந்தியா முழு உலகத்தையும் விட முன்னோடியாக இருந்தால் மட்டும் என்ன செய்வது?

நாரத கான சபா அவர்கள் நேர மேலாண்மை, சில சமயங்களில் தனக்கென சொந்தமாக கச்சேரியைத் தொடங்கிக் கொள்ளும் ஆடியோ சிஸ்டம் (கச்சேரிக்குள் கக்சேரியா!!!), ஆடம்பரமான LCD டிஸ்ப்ளே பலகையில் வரும் பிழைகள்,அவர்களின் நாற்காலிகள் மற்றும் குளியலறைகளின் நிலை ஆகியவற்றைப் பற்றி நிறைய மேற்பார்வை தேவைப்படும் என்பதே எங்களது கருத்து.

சில கலைஞர்கள் இசையின் தரம் மற்றும் பார்வையாளர்களின் செவித்திறன் ஆகியவற்றில் அதிக ஒலிகளின் விளைவையும் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

ஆனால் இதோ எனது கடைசி வரி: தெய்வீக இசை, சிறந்த நடனம் மற்றும் அர்த்தமுள்ள நாடகம் ஆகியவை ரசிகர்களை அனைத்து குறைபாடுகளையும் தனிப்பட்ட சிரமங்களையும் மறக்கச் செய்யும், ஏனென்றால் கலை வடிவங்களின் அழகு நம் நினைவுகளில் நீண்ட காலம் இருக்கும்.

(நாரத கான சபாவில் சீசன் டிக்கெட் எடுத்ததில் நானும் என் மனைவியும் பார்த்த சில நிகழ்வுகளை மட்டுமே இந்த அறிக்கையில் குறிப்பிட்டிருக்கிறோம். குறிப்பிடப்படாதவை குறைவாகக் கருதப்பட வேண்டியவை அல்ல - எல்லாவற்றையும் நிரூபிக்கும் வகையில் உதாரணங்களைத் தந்துள்ளேன். நாங்கள் பார்த்தது உயர்தரத்தில் இருந்தது. மற்ற எல்லா சபா மற்றும் மண்டபங்களிலும் சமமாக இனிமையான, நிச்சயமாக, மறக்கமுடியாத நிகழ்ச்சிகள் இருந்தன. நமது கலாச்சாரம் வெறுமனே உயிருடன் மட்டும் இல்லை, அது செழித்து விண்ணை எட்டுகிறது, இஸ்ரோ ஸ்டைலில்)