காசிக்கும் தமிழுக்கும் என்று ஆரம்பித்தது தொடர்பு என்று அறுதியிட்டுக் கூற இயலாது. ஆனால் இவ்விரு உன்னத அடையாளங்கள் பாரதத்தின் வடக்கையும் தெற்கையும் இணைக்கின்ற பாலமாகவே தொன்று தொட்டே இருந்து வந்திருக்கின்றது. இன்றும் அது தொடர்கிறது.

கேரளத்தில் 2,531 வருடங்களுக்கு முன் தோன்றிய ஆதி சங்கரரைப் பற்றிய குறிப்பு இங்கே மிகவும் பொருத்தமானது. அன்றைய தமிழ்நாட்டின் ஒரு பகுதியான மத்திய கேரளாவில் உள்ள காலடியிலிருந்து வாரணாசி வரை அவர் தத்துவத்தின் உயர்ந்த கருத்துக்களைக் கற்றுக்கொள்வதற்கு மட்டுமல்லாமல், சைவத் தத்துவம், வழிபாடு மற்றும் வாழ்க்கை முறையை மீண்டும் நிலைநிறுத்தவும் பயணம் செய்தார். அனைத்து அறிஞர்களும் வசிக்கும் அல்லது கூடும் இடம் என்பதால் அவர் அங்கு சென்றார், மேலும் அவர்கள் இந்திய தத்துவத்தின் பண்டைய பள்ளியான அத்வைதத்தை நம்பினால், மற்ற நாடுகளும் அதை ஏற்றுக்கொள்ளும். அவருடைய புரிதலின்படி, இன்றும் எல்லாத் தத்துவங்களுக்கிடையில் அது தலைநிமிர்ந்து நிற்கிறது.

காசி மற்றும் காஞ்சி - தமிழ்நாட்டின் காஞ்சிபுரம் நகரம் - செழிப்பான கற்றல் இடங்களாக இருந்தன, இதில் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் இருந்து மாணவர்கள் சிறப்புப் பயிற்சிக்காக குவிந்தனர். தர்கா, வியாகரணம், நியாயம், மீமாம்ச எட்ஸ் காஞ்சி போன்ற மனோதத்துவத்தின் கிளைகளில் காசி நிபுணத்துவம் பெற்றிருந்தாலும், இலக்கியம் மற்றும் இலக்கணத்திற்காக காசி தேடப்பட்டது என்று பொதுவாக நம்பப்படுகிறது. இரு இடங்களிலும் வேத ஆய்வுகள் தொடர்ந்தன.

காசி - சிவகாசி - தென்காசி: புராணங்கள் சொல்வது என்ன?

இலக்கியங்களில் மட்டுமல்லாமல் வரலாற்று ரீதியிலும் காசி - தமிழ்நாடு தொடர்புகள் உள்ளன. தமிழ்நாட்டில் உள்ள பல சிவன் கோவில்களுக்கு 'காசி விஸ்வநாதர் கோவில்' என்ற பெயர் உள்ளதே இதற்கு ஒரு முக்கியச் சான்று.

தென்காசியில் உள்ள காசி விஸ்வநாதர் கோவிலில் உள்ள கல்வெட்டுகள் வாரணாசி நகரை உத்தர காசி என்று சுட்டுகின்றன. 'உத்தர்' என்றால் வடமொழியில் வடக்கு என்று பொருள். தென்காசி 'தக்ஷிண காசி' எனக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. 'தக்ஷிண்' என்றால் தெற்கு என்று பொருள்.

இந்தக் கோவில் கட்டுமானம் 15ஆம் நூற்றாண்டின் மத்தியப் பகுதியில் பராக்கிரும பாண்டியனால் தொடங்கப்பட்டது. கட்டுமானப் பணிகள் நடக்கும்போதே அம்மன்னன் மரணமடைந்துவிட்டதால் அதற்குப் பின்னர் அரியணை ஏறிய குலசேகர பாண்டியனால் கட்டி முடிக்கப்பட்டது.

மதுரை மற்றும் அதைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளை ஆட்சி செய்த பராக்கிரம பாண்டியன் காசியில் இருந்து சிவலிங்கம் ஒன்றை எடுத்துவந்து மதுரையில் சிவன் கோவில் கட்ட விரும்பியதாகவும், அதற்காக காசி பயணித்ததாகவும் ஒரு நம்பிக்கை உண்டு.

அப்படி வரும் வழியில் அந்த லிங்கத்தை அவர் உறங்குவதற்காக மரத்தடியில் படுத்திருந்த, ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் வைத்ததாகவும், பிறகு அதை அங்கிருந்து தூக்க முடியாததால், அதை அங்கேயே விட்டுவிட்டு, தென்காசியில் வந்து கோவில் ஒன்றை எழுப்பியதாகவும் சமய நம்பிக்கை ஒன்று உலவுகிறது. அதுவே 'சிவகாசி' என்று ஆனது என்பது புராணங்களில் கூறப்படும் நம்பிக்கையாக உள்ளது.

இந்தப் புராண நம்பிக்கையை அறுதியிட்டுச் சொல்லும் வரலாற்று ஆவணங்கள் போதுமான அளவுக்கு இதுவரை கிடைக்கப்பெறவில்லை.

17 ஆம் நூற்றாண்டில், ஒரு பெரிய சைவ துறவியான சுவாமி குமரகுருபரர், காசியை அடைந்து, ஆற்றங்கரையை ஒட்டிய நகரத்தில் ஒரு நிலத்தைப் பெற்று, மடம் அல்லது மடம் ஒன்றைக் கட்டினார், மேலும் கேதாரேஷ்வர் கோயிலையும் புதுப்பிக்கிறார். முதன்முறையாக காசிக்கு வரும் பல தமிழர்களின் இறங்குதளமாக இந்த இடம் விளங்குகிறது. பின்னர் தமிழ்நாட்டின் காரைக்குடியைச் சேர்ந்த நகரத்தார் சமூகத்தினர் யாத்ரீகர்களுக்காக ஒரு தர்மசாலையை நிறுவியுள்ளனர், இது நகரத்தின் முக்கிய அடையாளமாக மாறியுள்ளது. உண்மையில் விசாலாக்ஷி கோவில் முழுவதுமாக அவர்களால் நிர்வகிக்கப்படுகிறது, மேலும் பல தசாப்தங்களாக விஸ்வநாதருக்கு ஒவ்வொரு நாளும் போக் - உணவு பிரசாதம் - அவர்களால் ட தான் வழங்கப்படுகிறது குறிப்பிடப்படவேண்டிய ஒன்று. பெருமைப்படவேண்டிய ஒன்றாகும். சமீபத்தில் நடந்த காசி விஸ்வனாதர் ஆலய கும்பாபிஷேகம் நடத்தும் பொறுப்பை இந்நகரத்தார்க்கே அளித்து பெருமை கண்டது கோயில் நிர்வாகம். பெருமை இரட்டிபாகிரதல்லவா?

தென் தமிழ்நாட்டின் கடலோரத்தில் உள்ள சிவன் கோவிலான ராமேஸ்வரத்திலிருந்து அனைவரும் கடல் மணலைக் காசிக்கு எடுத்துச் சென்று பின்னர் பிரயாகையில் மூன்று நதிகள் சங்கமிக்கும் திரிவேணி சங்கமத்தில் மூழ்கி அதை கரைக்கும் பாரம்பரியம் நீண்ட காலமாக உள்ளது. அங்குள்ள சிவனுக்கு அபிஷேகம் செய்வதற்காக கங்கை நீரை மீண்டும் ராமேஸ்வரத்திற்கு கொண்டு வர வேண்டும். இன்றுவரை, நாடு முழுவதிலுமிருந்து இந்து தர்மத்தைச் சேர்ந்தவர்கள், பிராந்தியம் மற்றும் மொழி வேறுபாடின்றி, இந்த யாத்திரையை அல்லது புனித யாத்திரையை நிறைவு செய்கிறார்கள், இது காசிக்கும் தமிழ் நிலத்திற்கும் உள்ள தொடர்பின் அரிய பெரிய சான்றாக நிற்கிறது.

இது இராமனாதஸ்வாமி கோயில்

பண்டைய தமிழ் நாட்டில் நான்கு பெரிய அரச வம்சங்கள் இருந்தன - சோழர், சேர, பாண்டிய மற்றும் பல்லவ- அவர்கள் அனைவரும் கங்கை நிலம் வரை உள்ள அனைத்து மன்னர்களையும் வெல்வதை லட்சியமாகக் கொண்டிருந்தனர். வெவ்வேறு புள்ளிகளில் அவர்கள் அதைச் சாதித்திருந்தாலும், அவர்கள் ஒருபோதும் நிலங்களை இணைக்கவில்லை மற்றும் அவற்றை அநாகரீகத்திற்கு அடிபணியச் செய்யவில்லை. இராணுவ வலிமையை நிலைநிறுத்துவதுடன், தமிழர்களின் செழுமையான கலாச்சாரத்தின் விதைகளை அந்த நிலங்களில் விட்டுச் செல்வது.

உயர்கல்வி மற்றும் ஆன்மீக முன்னேற்றத்திற்கான தாகம் கொண்ட ஆண்களை காசி ஈர்த்துள்ளது, இது பல குடும்பங்களை மாற்றி, பண்டைய காலங்களிலிருந்து நகரத்திலும் பின்னர் BHU விலும் குடியேறுவதைக் கண்டுள்ளது. அறிவின் உயர்ந்த நிலைகளைத் தேடுவதில் தங்கள் வாழ்க்கையை அர்ப்பணித்த ஆண்கள் நகரத்திற்கு மதிப்பையும் செழுமையையும் சேர்த்துள்ளனர், பலர் அத்தகைய வளமான அறிவை தெற்கே கொண்டு வந்துள்ளனர். இத்தகைய பயணங்கள் மற்றும் பரிமாற்றங்கள் இந்திய அறிவு அமைப்பில் சிறந்து விளங்குவதற்கும், மூன்றாயிரமாண்டுகள் பழமையான எண்ணற்ற பல்வேறு மற்றும் அறிவு உள்ள நாட்டில் மிக உயர்ந்த அளவிலான ஒத்திசைவுக்கும் வழிவகுத்தன.

இது தொப்புள் கொடி உறவு போல் என்றென்றும் நிலைத்திருப்பதாக. பாரதீயர் என்றும் பிரிக்கமுடியாத இணைந்து கலந்த ஓரினமாக இருந்திடல் வேண்டும்.

அடுத்த வாரம் .... இவ்விரு சின்னங்களின் உன்னத உறவை இன்றைய தலைமுறையினர் எவ்விதம் பலப்படுத்த முயற்சிக்கிறார்கள் என்பதைக் காணலாம்.